Rozdział szósty: Tajemnicze kwiaty...

Ukazał mi się  widok pięciopiętrowego szklanego budynku, uśmiechnęłam się, parkuję samochód na swoim miejscu i wysiadam, idę do kancelarii, przy drzwiach wisi tabliczka „KANCELARIA ADWOKACKA GINEVRY WEASLEY” oraz małym druczkiem (jedynie czarodzieje to przeczytają) „Dla Mugoli jak i Czarodziejów”, wchodzę.  I słyszę.

-Panno Weasley…Miło panią zobaczyć po tylu latach. – Tom kiwnął mi głową na przywitanie,  Thomas Erley ma trzydzieści sześć lat, czarodziej czystej krwi i jest ochroniarzem w mojej kancelarii, wysoki , szczupły szatyn o piwnych oczach. Z charakteru miły i przyjazny, poznałam go w firmie mojego byłego pracodawcy, Tom nie był wówczas dobrze traktowany jako ochroniarz. Polubiliśmy się i Tom został moim dobrym przyjacielem, obiecałam mu  dziewięć lat temu że go zatrudnię u mnie w firmie a on się wtedy jedynie śmiał nie wiedział że ja mówię poważnie. A teraz pracuje  u mnie i świetnie się spisuje. Jego uśmiechnięta  twarz wpatrywała się we mnie  oczekując jakiejś reakcji, zapomniałam się i stoję w jednym miejscu i się gapię.

-Cześć Tom, Ciebie też miło widzieć. – kiwnęłam głową a jego uśmiech się powiększył – I Ginny a nie panna W  tyle razy Ci to mówiłam – rzuciłam przez ramię, promiennym głosem. Wchodzę do windy, naciskam ostatni guziczek z cyfrą pięć drzwi się już zamykają, nagle pojawia się czyjaś dłoń nie pozwalająca im się zamknąć, drzwi  otwierają  się, mam wrażenie że otwierają się strasznie leniwie i powoli, gdy się w końcu otworzył moim oczom ukazał się pewien blondyn, morskie oczy, zróżowiona twarz, kiedy do mnie się uśmiechnął zobaczyłam dwa rzędy idealnie prostych i śnieżno-białych zębów, odwzajemniłam uśmiech w tym  momencie blondwłosy chłopak się odezwał.

-Przepraszam Bardzo Panią, lecz czy wie może Pani która to pani Ginevra Weasley? I na którym piętrze znajduje się jej gabinet?- uśmiechnęłam się.

-Tak wiem,  na piątym piętrze znajduje się jej gabinet.

-A dziękuję bardzo.- chłopak nawet nie spojrzał tylko nacisnął ostatni guzik, nie zauważając że jest już wciśnięty i winda ruszyła do góry. Mój kolega z windy oparł się o ścianę z bukietem w ręce, dopiero teraz zauważyłam że ma na sobie strój typowy dla doręczycieli kwiatów z kwiaciarni. Stałam tak oparta o tylną ściankę windy i patrzyłam na tego chłopaka, winda już dojechała na piąte piętro, podeszłam do drzwi, te jakby otworzyły się od razu jakby  za sprawą jakiegoś guzika, wyszłam ja a potem ów chłopak. Szliśmy prosto, potem ja chciałam skręcić w prawo wprost do swojego biura, lecz blondyn się odezwał – A wie może jeszcze pani gdzie mógłbym znaleźć jakąś sekretarkę?

-Tak proszę pójść w lewo do samego końca, na końcu powinny być duże rozsuwane drzwi, to tam. Wystarczy zapukać.- uśmiechnęłam się.

-Ach…  Dziękuję Bardzo Pani jeszcze raz – uśmiech – w takim razie do widzenia.

-Do widzenia – obróciłam się i poszłam w moją prawą stronę on zaś w lewo, nie wiem czemu go wysłałam do pokoju wszystkich sekretarek, zamiast od razu do Margie i swojego gabinetu. Doszłam do biurka Margaret właśnie rozmawia przez telefon,  stawiam na biurku jej kawę i pączka (zabieram swoją kawę i pączka)i czekam aż Margie zakończy rozmowę, spoglądam na srebrny zegarek na swojej lewej ręce pokazuje piętnastą dwadzieścia, pstrykam palcami obok ucha Margaret zwracając tym samym jej uwagę na siebie,  i stukam palcem wskazującym w tarczę zegarka.

-…Dobrze rozumiem, postaram się. A teraz proszę wybaczyć ale muszę iść na ważne spotkanie biurowe. Do widzenia. – Margie odkłada telefon, wychodzi za biurka – Panno Weasley! Jak ja pani dawno nie widziałam! – uśmiecha się i mocno mnie przytula,  odwzajemniam uścisk.

-Ciebie też Margie miło zobaczyć! –odsuwam się – chyba czas abyś także w pracy mówiła mi Ginny, a nie pani Weasley, co?

-Dobrze , dobrze Ginny.

- Na biurku masz tak jak obiecałam kawę i pączka.

-Dziękuję .

-Proszę, merlinie Margie! Nawet nie  wiesz jak miło Cię  widzieć.

-Ty też Ginny, nie wiesz jak Cię miło widzieć. – Margie spojrzała za mnie – W czymś mogę pomóc?

-Dzień dobry, mianowicie to tak – gdzieś słyszałam ten głos, obracam się i widzę tego samego chłopaka co w windzie.

-Tak?

-Czy mógłbym zobaczyć się z Panią Weasley ? Mam dla niej kwiaty. – lekki rumieniec oblał moją bladą twarz, lecz zaraz sprawiłam iż zniknął (Blaise nauczył mnie tego, wystarczy pomyśleć o czymś neutralnym  na przykład o pomarańczach).

-Ależ oczywiście że tak  - Margie odwróciła  się w moją stronę- panno Weasley, jakiś pan przyszedł doręczyć dla pani kwiaty.

-Ach tak, dobrze odbiorę je.- chłopak patrzył na mnie zdezorientowany – tak słucham? –zwróciłam się  do niego podchodząc bliżej.

-Mam dla pani kwiaty z karteczką i kopertą.

-Ach dziękuję a od kogo?

-Niestety, nie wiem. – powiedział chłopak wręczając mi  kwiaty i kopertę.

-Dobrze dziękuję. 

-Do widzenia.- to powiedziawszy kiwnął nam głową na pożegnanie, odwrócił się i poszedł.

-Margie proszę  poproś kogoś żeby skoczył do sklepu i kupił mi biały wazon na kwiaty, pasujący do mojego gabinetu może być z akcentami brązu lub beżu. Bez wazonu niech ta osoba nie wraca, a teraz włóż je do jakiegoś ładnego wazonu,  dobrze? – wszystko powiedziałam z uśmiechem na twarzy, dlatego nie brzmiało to jak rozkaz tylko jak miła prośba.

-Dobrze – uśmiech, Margie zabrała ode mnie kwiaty i poszła do swojego pokoiku (moja sekretarka ma własny pokoik ) po wazon, wróciła z kryształowym wazonem, wypełniła go wodą za pomocą magii (Margie podobnie jak większość pracowników mojej firmy, jest czarownicą) . Postawiła wazon z kwiatami na małym stoliczku przy dużych, z ciemnego drewna dwu skrzydłowych drzwiach do mojego gabinetu. Spojrzała na mnie z wyczekiwaniem.

-Idealnie – rzekłam z dużym, szczerym uśmiechem, odwzajemniła go. Wtem zadzwonił telefon,  Margie podeszła i go odebrała.

-Tak.

-Tak.

-Tak.

-Tak pan Zabini był umówiony  na spotkanie z panią Weasley. –kiedy usłyszałam że chodzi o Blaise’a , odwróciłam się i weszłam do gabinetu. Mój gabinet wyglądał bardzo elegancko,  kawowy brąz na ścianach wykończony białymi zdobieniami. Trzy duże okna z których miałam idealny widok na park. Panele z dębowego drewna.  Po środku pokoju stoi duże jasne biurko, przy nim duży, kręcony biały fotel a przed biurkiem dwa białe fotele, na biurku są dość duże kawowe ozdobne pudła w których są kopie akt pracy, biała lampka, zdjęcie mojej rodziny, beżowy laptop, pod biurkiem jest dość duży dywan w kolorze cappuccino . Przy drzwiach wejściowych po prawej stronie stoi jasna komoda a na niej beżowo-biały wazon  z konwaliami w środku. Patrząc w lewo od biurka znajduje się biała, skórzana  kanapa  do niej dwa fotele i szklany stolik na kawę. Równolegle do kanapy na prawej ścianie znajduje się widok Londynu w nocy (na całą ścianę, można by rzec fototapeta) .  Naprzeciw biurka na ścianie wisi duży telewizor, właśnie tak wygląda moje biuro, w kolorach brązu, beżu i bieli. Usiadłam za dużym biurkiem czując się jak w domu, magią przywołałam do siebie akta Zabiniego. Otwieram je przerzucając szybko kartki, otwieram na stronnie dwudziestej i czekam aż ktoś zapuka, nie musiałam czekać  długo. Odkąd usiadłam do biurka minęło pięć minut gdy rozległo się pukanie.

****

Podzieliłam ten rozdział na pół i mamy dodatkowy rozdział ^^

Proszę o komentowanie notek, to dużo wam czasu nie zajmuje a ja mam radochę jak dziecko w gwiazdkę :)