Rozdział szesnasty: Chodzi Ci o Weasley?!

„Czasem strata kogoś bliskiego, jest gorsza od śmierci”

*Draco

Odleciała.

Odleciała możliwe  że już nigdy nie zobaczę jej uśmiechu, oczu, ciała. Nie dotknę , nie pocałuje, nie porozmawiam. Ta świadomość niszczyła mnie od środka a najgorsze było to że dopiero teraz zrozumiałem że powiedziała do mnie „Draco” a nie „Malfoy”, dlaczego nie powiedziałem jej że coś do niej czuję?! Jeszcze nie wiem co, ale coś do niej czuję! Dlaczego nie powiedziałem że chcę aby została?! Dlaczego? Może to dlatego że mam świadomość że by nie została, nie przepuściła by takiej okazji... Nieustanne pytania krążyły mi po głowie. Dlaczego tego  nie zrobiłeś Malfoy?! Dlaczego nie powiedziałeś jej co czujesz?! Teraz żałuj głupi idioto. Czuję żal, smutek, rozgoryczenie, pustkę…. Pustkę najwięcej jest pustki. Myśl że jej już nie zobaczę dobija mnie. Siedzę u Blaise w domu, jedna z tych gorących imprez a ja siedzę, nic nie robię. Nie potrafię. Nie potrafię  bez niej żyć. Oddychać. Myśleć. Czuć. Pragnąć. Nic nie umiem. Wiem że  mam szansę dobiec pierwszy na metę. Kiedyś pierwsze starcie teraz moje miejsce. Brakuje mi Ciebie, brakuje mi twego oddechu, kiedyś było pięknie teraz nie jest mi do śmiechu bo wiem już że odeszłaś na całe wieki lecz ja będę czekał, na pewno ten czas szybko zleci. Poczułem coś do niej, jak mogłem cos do niej poczuć? I to coś innego niż mdłości? Jak mogłem cos poczuć do tej wiewióry? Jak mogłem? Jakaś, skąpo ubrana kobieta ocierała się o mnie, a ja zamiast to wykorzystywać myślę o Weasley!Wstałem nie mogłem już tak siedzieć, widząc świetnie bawiących się ludzi, ubrałem się i wyszedłem z tej imprezy szedłem ciemnym chodnikiem w stronę swojego domu, gdy usłyszałem za sobą głos Blaise’a.

-Malfoy! – gdy nie odwróciłem się, ani nie zwolniłem kroku jeszcze raz mnie zawołał – Malfoy do cholery!

Odwróciłem się i zobaczyłem mojego przyjaciela w rozpiętej koszuli i spodniach, z roztrzepanymi włosami.

-Czego Blaise?!

-Chodzi Ci o Weasley?

-Co?! – słyszałem piąte przez dziesiąte, powiedział "Chodzi Ci o Esle?" czy „Widzę Cię Esley?” oba te zdania co usłyszałem, nie miały najmniejszego sensu, stwierdziłem że lepiej go zapytać, więc wykrzyczałem – Głośniej Blaise!

-Pytałem czy chodzi Ci o to że Weasley wyjechała?! – Nic mu nie  odpowiedziałem, odwróciłem się i chciałem iść przede mną nagle uformował się Blaise, z posępną miną.

-Przestań udawać Draco.

-Udawać? Co mam przestać udawać?- udawałem że  nic nie rozumiem.

-Masz przestać udawać że nic pomiędzy Tobą a Ginny się nie wydarzyło.

-Nic się nie wydarzyło Blaise.- powiedziałem stanowczo, lecz mój przyjaciel nie dał się zbić z tropu.

-Wiem Draco więcej niż Ci się wydaje.

-Tak? To niby co wiesz?

-Wiem na przykład to że spałeś z Weasley – na moją oburzoną minę mówiącą „Udowodnij bo nie wierzę” kontynuował – tego samego dnia co Bell wdarł się do jej kancelarii.

-Nie prawda…

-Prawda,  wiem też o tym że spałeś z nią później, że spotkaliście się na lotnisku kiedy wylatywała, że na obiedzie u jej matki też mieliście ciekawą noc, że… - Nie  dałem mu dokończyć.

-Stop!

-No co? Nie chcesz mi się powypierać? I mówić że to nie miało miejsca?

-Miało Blaise do cholery! Miało! To był jedyne sex i tyle, nic więcej. Ja nic do  niej nie czuję, nie czułem i nie będę czuł!

-Nie oszukuj mnie, co tam… Mnie oszukuj jeżeli chcesz, ale przynajmniej nie oszukuj siebie i nie wypieraj swoich uczuć.

-Nic do niej nie czuję.

-Co Ty sobie te pięć słów wybrałeś na mantrę? Którą codziennie po milion razy wypowiadasz?

-Tak – Blaise wywrócił oczami – To jest moja mantra.

-To teraz ustaw sobie inną „Coś do niej czuję” o jedno słowo mniej a już ma inne znaczenie – puścił mi oko i pokiwał głową z wyrazem twarzy mówiącym „Zrób tak”

-Pleciesz głupoty stary.

-Nie jestem aż tak pijany  aby nie wiedzieć co mówię, a mówię prawdę. Wiem że coś czujesz do niej, nawet twój ojciec to zauważył a Ty nie, dalej idziesz w zaparte że jej nie kochasz.

-A co chcesz usłyszeć Blaise? Gadkę szmatkę o tym że ją  kocham i jaki to nieszczęśliwy jestem że jej teraz nie ma?! Mam  Ci się rozpłakać na kolanach w stylu Pottera?! - wykrzyczałem tracąc nad sobą kontrolę. Po czym zaraz prychnąłem, na otępiały wyraz twarzy mojego przyjaciela.

-Nie Draco, masz po prostu przyznać że ją kochasz i przestać udawać że pomiędzy wami nic nie było. – odruchowo chciałem zaprzeczyć ale zamknąłem usta a Blaise kontynuował – Przyznaj że Ci jej brakuje i zrób jakiś krok w jej stronę.

-Ta Blaise, oczywiście polecę zaraz do Turcji aby powiedzieć że coś do niej czuję. Jak myślisz po ilu sekundach wybuchnie śmiechem? – zapytałem z ironią.

-Stawiam na jakieś pięć minut.

-Pięć? To za mało, daję jakieś dziesięć.

-Draco, przestań być takim pesymistą!

-Nie jestem pesymistą, tylko jestem Malfoy’em, Blaise!

-To, co z tego! To Cię nie usprawiedliwia!

-Właśnie że tak! Jestem zimnym dupkiem. A nie jakąś maskotką dla dzieci!

-Przestań, i zrób ten głupi krok!

-Czemu to ja mam zrobić krok w stronę, tej wiewiórki?

 -Ponieważ ona tego nie zrobi bo jesteś Draco Malfoy, zimny dupek bez serca – wzrok mówiący „sorry stary” i moje kiwnięcie głową - a ona jest zbyt dumna i pewna że Ty nic do Niej nie poczułeś i na pewno nie zrobi pierwszego kroku, już kiedyś go zrobiłeś... - zakrył dłonią usta.

-Co powiedziałeś Blaise? - tak jak bym nie dosłyszał.

-Powiedziałem że już kiedyś do biłeś...

-Blaise, wiem że lubisz robić z siebie, pajaca. Ale nie tym razem, stary! – powiedziałem cynicznie i z taką dawką jadu, że sam Severus Snape by nie pogardził.

-Ja? Śmiałbym pajacować wielkiemu, arystokracyjnemu Draconowi Malfoy'owi? – Mój przyjaciel, najwyraźniej się świetnie bawił, mina mu zrzedła na widok mojego, ostrego wzroku.

-Blaise! Chciałbyś może zwiedzić Munga, od środka?

-Ale że jak od środka? – Blaise położył sobie palec na brodzie i się zatrzymał, pod wpływem mojego wzroku, szybko dodał.-Dobra, już dobra- podniósł ręce w geście poddania - powiedziałem że już kiedyś zrobiłeś krok w jej stronę, i to nie chodzi mi o wydarzenia tego roku ale o lata szkolne...

-Blaise, ja nadal nie rozumiem. O czym Ty człowieku mówisz? - patrzyłem na swojego przyjaciela z zdziwieniem, niedowierzaniem i z Merlin wie czym jeszcze a on normalnie lekko zakłopotany bierze głęboki wdech, otwiera usta i słowa wylatują z prędkością światła.

-ObiecałemWeasleyżenicanicCiniepowiem...

-Blaise! Spokojnie, wolno i wyraźnie.

-Obiecałem Ginny że nic a nic Ci nie powiem o tym jak to było możliwe że tak się zmieniła po zerwaniu z Potter'em...

-Powiedziała mi że to Ty ją tego nauczyłeś.

-Tak, to prawda co Ci powiedziała ale nie do końca.

-Jak to nie do końca?

-Chodzi mi o to że wyprzedziłeś mnie z tym...

-Ja?! Ja? Blaise?! - powiedziałem z rozbawieniem - Chyba rzeczywiście za dużo wypiłeś.

-Nie, wcale nie za dużo... Wręcz powiedział bym że za mało -  to było raczej jak mamrotanie pod nosem niż zwrócenie się do mnie - Próbuję Ci powiedzieć że to TY a nie JA odmieniłem tak naprawdę Weasley, po jednej naszej imprezie wracałeś spity dość mocno a ona skończyła właśnie myć sale które Snape kazał jej wyszorować, wpadłeś na nią i się wywaliłeś, ponieważ język Ci się plątał, nogi miałeś jak z waty zaprowadziła Cię do Twojego pokoju prefekta i ułożyła w łóżku, bełkotałeś coś tam o Parkinson,  starała się nie słuchać, kiedy to Ty zapytałeś jak się czuje po zerwaniu z Potterem powiedziała Ci że jest dobrze, ale Ty nie uwierzyłeś i zacząłeś brnąć w temat mówiąc że nie ma gustu, zamieniając w miarę ładną dziewczynę na kujonkę bez żadnych aspiracji... Nie wytrzymała tego wybuchła płaczem a Ty ją pocieszałeś co było dość dziwne jak na Ciebie, przyznasz?

-Ależ oczywiście że tak. Kontynuuj zaciekawiłeś mnie - zatoczyłem dłonią koło, nie zauważył że mówiłem te zdania z lekką nutką sarkazmu, ewentualnie zauważył ale to zignorował.

-Więc jak mówiłem pocieszałeś ją i stwierdziłeś że ją nauczysz ukrywać uczucia i emocje po to aby nikt jej nie dokuczał z powodu zerwania, żeby mogła spokojnie spojrzeć na Granger i Pottera. Po kilku godzinach okazało się że to było prostsze niż się wydawało, trzeba było jeszcze nauczyć ją nie pokazywania uczuć w oczach ale o tym zapomniałeś, siedzieliście na twoim łóżku ona Ci podziękowała, wstała i chciała wyjść ale Ty złapałeś ją za rękę i mocno pocałowałeś, uciekła z łzami w oczach, a Ty biedaku - spojrzał na mnie z współczuciem, co jest dziwne i to bardzo - nie zdolny do chodzenia i mówienia nie pobiegłeś za nią, potem spotkała mnie na korytarzu, wykrzyczała zdanie które bardzo mi utkwiło w głowie bo jest śmieszne i prawdziwe " Co to ma być?! Co to jest?! Co to za cholerna noc wpadania na pijanych Ślizgonów?! Na Merlina!" taka wyprowadzona z równowagi, zapłakana i cała czerwona wzbudziła we mnie... chyba współczucie i ją nauczyłem tego czego Ty nie zdążyłeś, od tamtej pory często pisaliśmy listy...

-To te zielone kopertki które dostawałeś?

-Tak właśnie te, i tak jakoś wyszło że się z nią zaprzyjaźniłem, powiedziała mi o tym waszym pocałunku ale ja stwierdziłem żebyś jej nie wyśmiał i sam się nie załamał tym że niby coś takiego wymyśliła powiedziałem jej że lepiej będzie jeśli będzie udawała że sama się tego nauczyła a w ostateczności powiedziała że to ja, a ja to potwierdzę i nikt drugiego dna szukać nie będzie. Więc skoro już wiesz o tym zdarzeniu i wiesz że coś do niej czujesz to, to powinno Cię zmotywować abyś o nią walczył a nie przekonywał się że nic do niej nie czujesz a ona do Ciebie.

-Skąd wiesz że ona coś do mnie czuje? - spojrzałem na mojego przyjaciela i ten po chwili odwzajemnił spojrzenie, lekko zwalniając kroku, rozejrzałem się i stwierdziłem że ulicę dalej jest mój domek, spojrzałem z powrotem na Blaise'a ten uśmiechał się jedynie.

-Najwyraźniej nie słuchałeś uważnie, skoro jako dziewczyna i przyjaciółka powiedziała mi o tym zdarzeniu w twoim pokoju, a nie powiedziała go tej chodzącej bibliotece to coś znaczy, od tamtej pory kiedy mi to powiedziała ja jej mówię wszystko a ona mi, dlatego wiem że ona też coś na pewno do Ciebie czuje, mimo że mi tego nie powiedziała wiem jak po niej poznać co czuje, choć Ty powinieneś to robić najlepiej...

-Dobra załóżmy że ona coś do mnie czuje, ja czuję coś do niej ale niestety nie powstanie z tego jeden wielki HAPPY END.

-A to niby czemu? Wiesz że umiesz powiedzieć "Happy End" jak byś mówił "Obyś umarł"

-To dar - obdarzyłem go złośliwym uśmieszkiem, to samo powiedziała do mnie ruda - niby temu, że nie wiadomo czy w ogóle wróci do Londynu a Ty mi tu mówisz o wyznawaniu uczuć.

-Wróci, wróci. Jestem pewien w stu procentach że wróci, nie dziś, nie jutro i nie w tym miesiącu ale prędzej czy później kiedyś wróci, może za rok? Może dwa? Nie wiem, ale wiem jedno: WRÓCI.

-Blaise, nie rozumiem jak możesz być takim optymistą.

-Malfoy ktoś w tym związku musi być optymistyczny, Ty zawsze jesteś na nie, więc mi zostaje rola tego na tak.

-To my jesteśmy w związku Zabini? - zapytałem z wybałuszonymi oczami w zestawie z żartobliwym tonem.

-No Draconku, nie wiedziałeś? - spytał słodkim głosikiem przypominającym na myśl tą różową landrynkę Umbridge oraz robiąc kaczy dzióbek w moją stronę - Jesteśmy w tym związku już dobre dwadzieścia sześć lat. - skrzywiłem się.

-No ok, ale ja nie rodzę dzieci. - stwierdziłem stanowczo i po chwili wybuchliśmy z Zabinim głośnym, długim, przeponowym śmiechem. Staliśmy pod bramą mojego dworku, furtka została uchylona przez skrzata domowego którego dostrzegłem kątem oka. - Idziesz do mnie Blaise?

-Nie, pójdę do domu... ewentualnie pojadę taksówką. Muszę wytrzeźwieć. Spadam Draco, ale pamiętaj co mi obiecałeś.

-Pamiętam, pamiętam. Idź już, idź! - popędziłem go ręką zamykając furtkę od wewnątrz, szedłem pod górę ścieżką wysypaną białymi i szarymi kamyczkami, mijając swój mini lasek po chwili ukazał się moim oczom biały z szarym dachem dom, przypominający mały zamek jedynie bez zaokrąglonych wieżyczek i fosy. Duże czarne, mosiężne drzwi prowadzące do holu, na samym środku dużego holu mieściły się marmurowe schody z ciemnymi poręczami, po bokach schodów dwie pary drzwi prowadzące do pokojów dla gości, na parterze znajdowały się jeszcze trzy łazienki, kuchnia, jadalnia, zejście do piwnicy, dwie sale balowe, dwa baseny, SPA i inne luksusy kosmetyczne, pokój mojego ojca oraz mój gabinet, na pierwszym piętrze cztery łazienki, sześć pokoi, sala kongresowa, dwie sauny i pokój z moimi trofeami które nie mieszczą się w gabinecie, na drugim i ostatnim piętrze mieściły się dwie sypialnie, w tym jedna moja, pokój artystyczny, jadalnia, kuchnia i dwie duże łazienki. Cały dom sporządzony był w kolorach bieli, czerni, srebra i zieleni, wszystko było dokładnie dopasowane do siebie elegancko i ekstrawagancko, w skład domu jeszcze wchodziło boisko do Qudditcha, kort tenisowy, stajnia wraz z końmi, dom dla służby i dom dla skrzatów, łącznie u mnie w domu pracowało 50 skrzatów i 70 pracowników czarodziejskich czyli służących. Powlokłem się do mojego gabinetu siadając do dużego biurka, na którym jest stos papierów, komputer i lampka. Przede mną pojawia się nie wiadomo skąd skrzatka domowa.

-Coś podać sir? - kłaniając się tak nisko że jej szpiczasty nosek dotyka samej ziemi.

-Tak, jak masz na imię?

-Pozłotka, sir.

-Dobrze, Pozłotko przynieś mi butelkę ognistej whisky i szklankę.

-Już się robi, prze pana. - Pozłotka kłaniając się nisko zniknęła, zaraz wróciła z butelką i szklanką na srebrnej tacy, podała mi ją i zniknęła. Nalałem sobie pół szklanki ognistej, wypiłem to wszystko na raz, podniosłem znowu butelkę w celu nalania sobie do szklanki, machnąłem szklanką tak że przeleciała przez pół mojego gabinetu, przybliżyłem butelkę do ust i zacząłem pić z butelki. Zapominając o swoich problemach i utapiając swoje smutki w alkoholu zasnąłem w swoim gabinecie, śniąc o Weasley.

*****

Ejejej!

Rozdział jest wcześniej o dwa dni, ponieważ mam małe problemy z okiem i słabo widzę.

W skrócie: kran w oku, czerwone, wyglądam jak wampir na głodzie.

Tak więc dodaję ten rozdział teraz, a następny dodam jak się tylko lepiej poczuję. 

Co do poprzedniego rozdziału: potrzymam was w niepewności troszeczkę, przez jeszcze dwa rozdziały, wiem, wiem jestem zua xd

Tak więc, czekam na komentarze :))