Rozdział siedemnasty: Gdy ją zobaczyłem, wszystko wróciło.

HARRY

Gdy ją wtedy zobaczyłem wszystko wróciło. Te uczucia, wspomnienia, chwile… Wszystko. Potrzebowałem dziesięciu lat aby uświadomić sobie że ją kocham. Jakim jestem idiotą.  Ona  pewnie już kogoś ma, albo mnie nie kocha… A po za tym mam Hermionę  i  trójkę wspaniałych dzieci. Nie mogę tego porzucić i pójść do Ginny. Nie mogę zostawić Albusa, Syriusza, Carly i Hermiony NIE MOGĘ! Muszę o niej zapomnieć.  Muszę się skupić na Hermi, na dzieciach, na pracy na wszystkim po za nią, nie mogę o niej myśleć. Ale tak trudno jest kiedy ją widzę, gdy widzę jej uśmiech, spojrzenie, gdy widzę jak jest szczęśliwa, gdy słyszę jej śmiech… To jest trudne. A wtedy kiedy Malfoy ją obejmował… Poczułem taką złość, miałem ochotę się na niego rzucić i mu oczy różdżką wydłubać.  Na szczęście ona dwudziestego wylatuje do Turcji a on dwudziestego pierwszego na mecze, będę miał spokój jeszcze tylko trzy dni i wyleci, zapomnę o niej, o uczuciach, o wszystkim. Teraz muszę iść spać bo jutro mam spotkanie z wydawcą mojej nowej książki.  Muszę o niej zapomnieć. Zasnąłem a sen wydał mi się ukojeniem bo na krótką chwilę zapomniałem o niej.

***

*1 DZIEŃ DO WYLOTU GINNY*

Przeżuwam płatki śniadaniowe tak od jakiś pięciu minut, nadal o niej myślę, to mnie dobija, Hermiona mówi coś do mnie i mówi a ja tylko przytakuję głową raz na jakiś czas mówiąc „Oczywiście”, „Wiem”, „Wiem, wiem kochanie” . Dzieciaki jeszcze śpią, ona siedzi w szlafroku, z  mokrą głową, ciężkie kosmyki opadają jej na odkryty lekko biust „Jest piękna” pomyślałem, nawet się ucieszyłem że tak o niej pomyślałem ale  to co później dobiło się do mojej głowy zepsuło mi humor  na cały dzień „Ale Ginny jest piękniejsza” mina mi zrzedła, zjadłem już płatki, uśmiechnąłem się do mojej żony, pocałowałem ją w policzek i poszedłem się ubierać na spotkanie z wydawcą  mojej książki. Wyszedłem i wsiadłem do swojego czerwonego samochodu i jadę do wydawnictwa. Ukazuje mi się stary budynek z czerwonej cegły, była remiza strażacka teraz wydawnictwo „Balladyna” jedno z lepszych wydawnictw, mugolskich jak i czarodziejskich. Wysiadłem z samochodu i idę szybkim krokiem do wydawnictwa, wchodzę i widzę recepcję  a za ladą drobną kobietę o czarnych włosach spiętych w ciasny kok, skośnych morskich oczach i małych ustach w kolorze ciemnej czerwieni, ubrana w  białą koszulę i ciemną spódnicę przed kolano oraz ciemne balerinki, uśmiechnęła się do mnie ukazując dwa rzędy białych zębów.

-W czym mogę pomóc, proszę pana? – usłyszałem cienki, piskliwy głosik.

-Jestem umówiony  na spotkanie z dyrektorem Marcello.

-Na którą godzinę?

-Na dziesiątą trzydzieści.

-Ach…  Pan Potter, dyrektor zaraz kończy spotkanie,  proszę poczekać kilka minut.

-Dobrze poczekam.

-Na drugim piętrze jest gabinet dyrektora, może  się pan tam udać, Ostatnie drzwi na końcu korytarza

-Dziękuję  - kiwnąłem głową i poszedłem na dwór „Muszę zapalić”, stoję przed dużymi brązowymi drzwiami, wyjmuję paczkę papierosów oraz zapalniczkę, wkładam pojedynczego papierosa do ust i podpalam, zaciągam się i czuję  gorzki smak tytoniu, kłąb dymu wylatuje zanieczyszczając powietrze,  zaciągam się raz po raz starając się nie myśleć o Gin, udaje mi się do czasu kiedy wypalam papierosa, wyciągam gumę do żucia i wchodzę z powrotem do budynku, idę do windy i wciskam trzeci guzik i jadę na drugie piętro, wychodzę i idę wzdłuż bordowego korytarza wprost do  ciemnych dębowych drzwi dyrektora, mijam  kilka  pokoi z szklanymi szybami, mnóstwem biurek na których stoją maszyny do pisania, komputery, drukarki i inne, ludzie siedzą przy nich i coś piszą, drukują, skanują. Siadam na jednym z krzesełek przed biurem dyrektora, myśląc o dzieciach, Hermi i mojej nowej książce.

-Panie Potter! – słyszę gruby, basowy głos mężczyzny patrzę w stronę z którego nadbiegł dźwięk i widzę niskiego mężczyznę o siwych włosach, wesołych, podkrążonych oczach ze zmarszczkami przy kącikach ust,  jasne oczy, ciemniejsza cera i dość duży brzuch, mężczyzna ubrany jest w żółtawe spodnie w kratkę, niebieską ciemną koszulę, czerwony krawat i duże brązowe mokasyny „Przypomina strojem klowna”  straszy mężczyzna podszedł do mnie, wyciągnął rękę i przedstawił się.

-David Marcello. Dyrektor wydawnictwa „Balladyna”

-Harry Potter. Pisarz.

-Zapraszam panie Potter do gabinetu.- powiedział jedną ręką wskazując na drzwi a drugą mając na moim ramieniu. Weszliśmy do gabinetu, ciemne drewno było wszędzie na ścianach i podłodze jedynie sufit biały, w pokoju znajdowało się wielkie biurko, barek, komoda, kominek i telewizor, na ścianach wisiały głowy zwierząt nad kominkiem znajdowała się głowa jelenia a na ziemi leżała innego skóra „Dość nie przyjemne miejsce” pan Marcello usiadł za biurkiem ręką wskazując na drugi fotel, kiwnąłem głową i usiadłem.

-Panie Potter – zabrzmiał głos pana Dyrektora gdy tylko usiadłem – przejdźmy od razu do rzeczy.

-Dobrze.

-Pana nowa książka opisująca morderstwa psychopaty pewnie zbije fortunę…

-Dziękuję – wciąłem się w zdanie, dyrektor jedynie się uśmiechnął i lekko kiwnął głową.

-Ale  to  wciąż za mało.

-Jak to za  MAŁO?- podkreśliłem to słowo.

-Normalnie, za mało. Musi pan napisać jeszcze jedną książkę.

-Jeszcze jedną?- zapytałem z niedowierzaniem za to pan Marcello odpowiedział śmiertelnie poważnie

-Tak, jeszcze jedną książkę musi pan napisać.

-Napisałem już od stycznia cztery książki, a pan mi mówi że to wciąż Mało?!

-Proszę nie unosić głosu.

-Będę podnosił głos. W takim razie co pan robi z TYMI wszystkimi książkami?! Zjada je pan?

-Nie, nie zjadam ich. Ale jak wydaje pan jedną książkę to ludzie chcą następną i następną, i tak w kółko, książki trzeba wydawać co roku a nie co pięć lat.

-Ale panie Marcello, przecież mogę pisać w spokoju kiedy ludzie będą czytać jedną to napiszę drugą…Proste nieprawdaż?

-Nie.

-Ale ja jeszcze nie skończyłem. A jeżeli książka się nie spodoba? A ja napiszę sześć tysięcy milionów części? I co wtedy? Będzie pan za przeproszeniem w ciemnej dupie, nie będzie zysków a straty i tyle.

-Ale ma  pan robić to co ja chcę i co panu każę. Musi pan napisać książkę tym razem nie o seryjnym mordercy czy psychologiczną  ale fantazyjną, jakieś potwory z którymi mugole walczą... Czy coś innego w tym stylu.

-To w takim razie pójdę do innego wydawnictwa.

-No niestety panie Potter, nie może pan tego zrobić.

-Jak to nie mogę? - zapytałem zbity z tropu a cała pewność siebie uciekła ze mnie jak z małego dziecka.

-Normalnie, nie może pan ponieważ podpisał pan umowę z naszym wydawnictwem, a w tej umowie jest zawarte że musi pan pisać dla nas przez cztery lata.

-Jestem już trzy lata w waszym wydawnictwie, w styczniu będą cztery lata...

-Ale to dopiero w styczniu.

-Do stycznia mam jeszcze pracować dla was? - zapytałem z niedowierzaniem.

-Tak.

Wstałem bez słowa i wyszedłem, jeszcze usłyszałem głos Marcella " Książka ma być napisana do dwudziestego czwartego grudnia" trzasnąłem drzwiami i wyszedłem, zbiegłem po schodach gdy tylko opuściłem budynek "Balladyny" wyjąłem papierosa i zapaliłem, wsiadam do samochodu i jadę do kancelarii Ginny, nie wiem czemu akurat tam pojechałem ale pojechałem.

*** WIECZÓR TEGO SAMEGO DNIA ***

Siedzę w ciepłym domu, jest już grubo po północy, Hermiona śpi dzieciaki też, ja jedynie siedzę i oglądam jakiś durny film w telewizji trzymając w ręce butelkę piwa "Nie było jej" ciekawe czemu jej nie było w jej kancelarii, nieustanne pytania krążą mi po głowie a najbardziej dręczy mnie to  że jej sekretarka powiedziała że ma spotkanie z panem Draconem Malfoy'em.  Po co się spotyka z tym dupkiem? A może to w sprawie interesów? Przecież mówił że Gin jest jego adwokatem, znaczy nie dokładnie że ona ale że ktoś z jej kancelarii, może dlatego się spotkali? Hm... Nie wiem co o tym myśleć. Nagle rozlegają się kroki na schodach stłumione przez wykładzinę na nich położoną, to pewnie Hermiona albo któremuś z dzieciaków zachciało się pić. Łub! Dub! Łubu dubu! patrzę się w stronę schodów przerażony i widzę wściekłą Hermionę leżącą u ich początku, wstaję i idę pomóc mojej żonie słysząc jak się denerwuje.

-Wstrętny kot! Głupi kocur, mogła mi się stać krzywda, spadając z tych schodów! A ten, sobie bezkarnie na nich leży i nic, co z tego że prawie bym się zabiła potykając się o niego... Eee tam! No nie! A ty sobie nadal śpisz cholerny kocurze. Łatek! Łatek, złaź ze schodów głupi kocurze. - Wreszcie łaskawie nasz kot się podniósł z schodów i ociężale zszedł, Hermiona nadal wściekła, piorunowała kota wzrokiem...Bawił mnie ten widok, podszedłem do swojej żony objąłem ją w pasie i cmoknąłem w policzek, mnie też spiorunowała wzrokiem.

-Czy ty wiesz która jest godzina? - wysyczała szepcząc aby nie obudzić dzieci, pokiwałem głową.

-Wiem.

-No chyba jednak nie Harry, godzina jest - spojrzała na zegarek który znajdował się na jej lewej ręce, srebrny, elegancki, z tarczą wysadzaną kryształami "dostała go ode mnie na swoje urodziny rok temu" pomyślałem - wpół do czwartej, a Ty siedzisz przy telewizorze i pijesz piwo, co najlepsze nie siedzisz na kanapie tylko na dywanie nawet nie wiesz jak Cię potem będzie bolał kręgosłup.

-Oj Hermiono...

-Nie oj Hermiono tylko tak, marsz do łóżka - wskazała ręką do góry w stronę schodów - już, już, szybciutko.

-Tak mamo - cmoknąłem ją w policzek a ta zachichotała, miała rację kręgosłup już mnie boli a zresztą jestem zmęczony, powlokłem się schodami na górę i z małą pomocą mojej kochającej żony przebrałem się i ułożyłem w zimnej pościeli, Hermiona obok mnie uśmiechnęła się do mnie i zamknęła oczy, przysunąłem się do niej i ją objąłem nic już później nie pamiętam bo zasnąłem z wtuloną we mnie Hermioną.

***

Heeej!

Nie mogłam was trzymać dłużej w niepewności kiedy coś dodam!

Czuję się już lepiej, przynajmniej nie wyglądam jak wampir na głodzie ^^

Rozdział dla tych co się nie mogli doczekać, mam nadzieję że się spodoba ;)