Rozdział dziesiąty: Jak to wdarł się tutaj?!

„Jedynie w złości jesteśmy zupełnie szczerzy”

Wtedy wparowała Weasley, nie weszła tylko wparowała z całym impetem otworzyła duże dwuskrzydłowe ciemne drzwi. Szaleńczo gestykulując oraz krzycząc do telefonu.

-Jak to wdarł się tutaj?! Przecież jak wół widnieje jego zdjęcie i dużymi czerwonymi literami pisze : NIE WPUSZCZAĆ GO! Co jest w tym nie jasne?! – chwila ciszy, Weasley najwyraźniej słuchała odpowiedzi osoby na którą tak szaleńczo się darła – Czy ty jesteś niekompetentny?! Przecież to jest SZALENIEC! A nie jakaś maskotka dla dzieci! Nie bez powodu widnieje jego zdjęcie na każdym piętrze przy waszych biurkach z przestrogą aby go nie wpuszczać! Czy ja mam zacząć pisać to po chińsku abyś zrozumiał?! Czy to jest takie trudne do cholery Beniaminie ?! – znowu cisza, rozejrzałem się, Blaise patrzył na Weasley z strachem, a Rey z … zdziwieniem? Tak ze zdziwieniem, najwyraźniej nigdy nie widział jak się na kogoś darła. Teraz Weasley stoi przy dużej komodzie i grzebie coś w drugiej szufladzie, przeszukując papiery – Tak! Tak oczywiście pokazał mi się na oczy prosząc o kanapkę. Idioto! Masz go znaleźć! Ten facet jest niebezpieczny i nie zagraża tylko mi jak, wam też! . Mam ci może przypomnieć sprawę z chęcią wysadzenia budynku tylko i wyłącznie dla tego że nie chciałam iść z im na randkę! Ach…tak? Nie pamiętasz?!  To do cholery spojrzyj w papiery!- znowu cisza, najwyraźniej Weasley znalazła to czego tak szukała, rzuciła papiery na biurko i ciężko opadła na swój fotel.  Zaczęła szaleńczo przerzucać kartki, bodajże że zatrzymała się na piątej stronie aby znowu zacząć „tłumaczyć” coś Beniaminowi – Ach tak?! Naprawdę?! No popatrz, popatrz nie wiedziałam że ma zakaz zbliżania się do mnie do końca swojego życia! Dziękuję że mnie o tym poinformowałeś. – cisza, znowu przerzuca kartki – To go znajdź ! I to jak najszybciej! Zablokuj wyjścia i wezwij WSZYSTKICH ale to WSZYSTKICH ochroniarzy z mojej kancelarii. A jak go nie znajdziecie to wezwijcie mugolską policję! Nieee…. Nie musisz tego robić dzisiaj, dzisiaj idź do domu jakby nigdy nic i zjedz sobie pączka –powiedziała z sarkazmem - Tak ty cholerny durniu ! Masz to zrobić dzisiaj! Zaraz! Teraz! Czy wyrażam się wystarczająco jasno dla Ciebie?! Czy mam Ci to przeliterować jak małemu dziecku?!– znowu cisza, Weasley nie przerzucała już szaleńczo kartek, ale za to coś z zapałem czytała – To zrób to! A jak go złapiecie to i tak zadzwońcie po Policję aby go zabrała do aresztu, a potem przyjdziesz do mnie na rozmowę! – znów cisza- To natychmiast to wykonaj! Do zobaczenia! – cisnęła komórkę daleko przed siebie, Blaise, Rey oraz ja ledwo co uchroniliśmy się przed latającym telefonem . Wgłębiła się bardziej w fotel ciężko oddychając oraz pocierając sobie dłońmi skronie coś mruczała pod nosem, i to na pewno nie były pochlebstwa. Siedzieliśmy cicho, nie wiedząc czy jak się odezwiemy to nie wybuchnie. Znaczy ja miałem to gdzieś jestem Malfoy’em a nie jakimś tam przestraszony dzieciak. Blaise też się nie odezwał. Pierwszy przełamał ciszę Rey głosem niewiele głośniejszym od szeptu.

-Ginny?

-Mmm…?

-On się tu dostał?

-Mhm…

-Ale jak?

-Drzwiami frontowymi. – powiedziała zimnym głosem z nutką sarkazmu.

-Kto ma zmianę przecież na pewno nie Tom, przecież Tom był przy tej akcji z bombą, grożeniem Ci, odwoził Cię do domu, przez jakiś czas mieszkał z tobą. On cię traktuje jak siostrę i zna jego twarz na pamięć. On by go tu nie wpuścił, nawet jak by był na którymś z pięter przy biurku nie wpuścił by go dalej. Tom to ma jeszcze zmianę? – zapytał bardziej siebie niż jej. Otworzyła oczy a jej mina mówiła „Bez kija nie podchodź” spojrzała na Rey’a tym wzrokiem, aż ten się zatrząsł…. Ma podobne spojrzenie do… Do kogo? Nie pamiętam ale wiem że widziałem gdzieś to spojrzenie… Moje rozmyślania przerwał jakby mechaniczny głos Weasley.

-Beniamin ma zmianę przy frontowych. I jak mi się wytłumaczył oglądał właśnie nową trampolinę dla swojej córki na urodziny….

-To więc jak się zorientował?

- Jeden z moich prawników powiedział mu że Simon się tu dostał ten spanikował nie wiedząc zbytnio kim on jest i jak wygląda zadzwonił do mnie. Mówiąc „Panno Weasley pan Simon Bell idzie do pani” w tym momencie doznałam furii . Głupi kretyn . No i ten wariat teraz gdzieś zniknął, na pierwszym piętrze nie działają kamery, na drugim też.

-To może nie powinnaś czekać na dalszy ciąg wydarzeń i wezwać policję do tego niebezpiecznego mugola?

-Może rzeczywiście powinnam tak zrobić…. Dobra dzwonię – podniosła słuchawkę od stacjonarnego który stał w rogu jej gabinetu i wykręciła numer. Siedzieliśmy napięci jak struny, gdy ona wydawała się być opanowana chodź wiedziałem że to Tylko pozory. – nie działa… Linia nie działa, odciął linię… No nie mogę! Czy według was jest to normalny człowiek?! – zapytała nas. Blaise, ja i Rey pokręciliśmy głową, Rey strasznie szybko, Blaise tak jakby z wahaniem, a ja ledwo zauważalnie – spojrzała w sufit – Dlaczego? Dlaczego właśnie ja muszę pracować z takimi idiotami?! Co ja do cholery zrobiłam że mnie tak Merlin pokarał tym głupim ochroniarzem? Za co?! – spytała, oparła się o ścianę i zjechała w dół, kucnęła, schowała twarz w dłoniach. Blaise podszedł do Weasley i mocno ją przytulił, zdziwiło mnie to… Czyżby Blaise coś czuł do niej? A może to jest jego dziewczyna? Nie przecież mówił „Stara przyjaciółko”…. Przyjaciółko?! Zaraz, zaraz Blaise mówił coś jak wrócił z Hiszpanii że poznał pannę swojego życia… Nie opisał mi jej… To ! To była na pewno Weasley!

-A niech mnie Merlin kopnie! – wykrzyczałem, a Weasley, Blaise i Rey spojrzeli na mnie ze zdziwieniem. – no co? Nie gapcie się tak na mnie – powiedziałem grobowym głosem – Panno Weasley czy jest tu jakieś wyjście ewakuacyjne ? Najlepiej obok twojego gabinetu albo na tym piętrze.

-Tak jest – miała drżący głos – w moim gabinecie… - spojrzeliśmy na nią z zdziwieniem, gdy ta wstała i podeszła do ściany na której widniała fototapeta Londynu w nocy . Były tam wieżowce, bloki i centra handlowe. Podeszła do wieżowca który znajdował  się najbliżej okna, i pchnęła lekko ścianę ta uchyliła się ledwie zauważalnie. Podszedłem szybko aby otworzyć drzwi jeszcze bardziej zobaczyłem słabo oświetlony pokoik o szmaragdowych ścianach, pokoik był w kształcie prostokąta jak się lepiej przyjrzałem to zobaczyłem rozmazany zarys prostokąta przy pierwszym rzucie oka można by  było pomyśleć że to jest padający cień… Lecz po głębszym przypatrzeniu się dostrzegłem tam drzwi.

-Tu jest przejście na dach a z dachu można odlecieć helikopterem ewentualnie zejść na parter omijając kamery – pokazała dłonią na rozmazany prostokąt.

-Dobra Gin ktoś musi z tobą pójść a ktoś musi Tu zostać aby grać na zwłokę.

-To może ja tu zostanę wraz z …? –odezwał się Rey

-Wraz ze mną. – powiedział Blaise kiedy tylko miałem otworzyć usta, spojrzałem na niego spod łba ten jedynie się uśmiechnął a jego oczy mówiły „Kuj póki żelazo gorące” za to mój wzrok mówił „Blaise zabiję cię przy najlepszej okazji”, jego „ Oj nie przesadzaj Malfoy, wiem że tego chcesz” rozmawialiśmy tak przez dłuższą chwilę komunikując się jedynie wzrokiem, za to Weasley wraz z Teterem o czymś rozmawiali. Blaise odwrócił wzrok i się uśmiechnął.

-To co wymyśliliście?

-Wymyśliliśmy że zrobimy tak, ja wraz z tobą Blaise zostaniemy tutaj udając iż jesteśmy podczas ważnego spotkania zaś Ty Draco wraz z panną Weasley pójdziecie na dach, jeżeli Blaise wyśle wam znak w postaci białej iskierki która będzie  czekała w tym małym pokoiku.  Kiedy iskierka do was dotrze to znaczy że macie jak najszybciej opuszczać budynek, a jak dolecą dwie jedna po drugiej w dwu sekundowej przerwie to znaczy że możecie spokojnie wracać. My postaramy się jak on oczywiście tu przyjdzie zatrzymać  go jak najdłużej żeby policja zdążyła dojechać. A i wyczaruję tabliczkę zastępca dyrektora z swoim nazwiskiem zamiast twojej, jak coś To Ty nadal jesteś w Japonii najlepiej by było gdybyście czekali na schodach przy wyjściu na dach.

-Dobrze będziemy tam czekać – powiedziałem bo Weasley była zbyt roztrzęsiona by mówić, spojrzała na mnie swoimi dużymi oczami z wdzięcznością zakrywając sobie usta dłonią.

-Dobrze to wy już idźcie i zabierzcie rozwalony telefon Ginny najlepiej abyście go nie składali ponieważ ten szaleniec mógł umieścić w nim nadajnik GPS no bo niby skąd wiedział że Gin jest dzisiaj w pracy a nie za miesiąc?

-Niby tak – odezwał się Blaise spoglądając na poruszoną Weasley która ledwo co ukrywała łzy. Zrobiło mi się jej żal… O Merlinie! Mięknę…. Ciekawe czemu?

-Draco? – odezwał się mój przyjaciel potrząsając mną tym samym rozwiewając moje przemyślenia –Śpisz czy co?

-Nie nie śpię, czego chcesz?

-Zabierz już Weasley na schody czekajcie tam na iskierkę ok?

-Ok. – wziąłem Weasley pod rękę ciągnąc ją do pokoju, jak tylko weszliśmy drzwi się zamknęły jeszcze tylko iskierki zdążyły wlecieć poszliśmy w stronę rozmazanego prostokąta , prostokąt był takiej samej wysokości jak Weasley czyli mniejszy od mnie tak że musiałem się schylić przechodząc przez niego. Schody były z ciemnego drewna jedynie dwie świeczki o zapachu lawendy je oświecały, najwyraźniej ruda lubiła taki sam zapach jak ja, schody okrywały szczelnie dwie ściany tak że nie było w ogóle miejsca na coś więcej, niby schody dwu osobowe a z trudnością się te rzekome  dwie osoby mieściły, wiewiórka szła przodem ja zaś podtrzymywałem ją z tyłu, mając w prawej ręce różdżkę. Doszliśmy już do drzwi wiewióreczka oparła się o prawą ścianę ja zaś niestety jak najbliżej niej o lewą, musiałem mieć ją w zasięgu ręki aby w razie czego ją osłonić, nie wiem w sumie czemu się tak tym przejąłem… Ten facet rzeczywiście wydaje się być niebezpieczny przecież każdy zdrowy człowiek nie zagroziłby wysadzeniem budynku tylko dlatego że kobieta nie zgodziła się iść z nim na randkę.  Ten Simon Kell? Well? Mell? Bell? Jak mu tam wydaje się naprawdę nie stabilny psychicznie. I te pogróżki, sam dzisiaj jej groziłem ale tylko i wyłącznie aby coś się o czymś przekonać a on, on groził jej na poważnie. Nie wiem co mu zrobiła ale na pewno nie jest to powód aby ją zaraz uśmiercać. Sam co prawda zabiłem jednego czy dwóch ludzi ale to w obronie. Byłem zły ale teraz jestem inny nawet pogodziłem się z Harrym CUDOWNYM-WYBRAŃCEM-KTÓRY-OCALIŁ-ŚWIAT Potter’em więc nie jest tak źle. Nawet przeprosiłem tą szlamę znaczy Hermionę Potter– Greanger  a ja nigdy nie przepraszam. Pomogłem głupowatemu braciszkowi Weasley zdobyć dobrą posadę w Ministerstwie Magii zanim ten pajac został aurorem. Zrobiłem dużo dla tych wszystkich moich wrogów, nawet otworzyłem sklep z mugolskimi rzeczami aby pan Weasley zarabiał więcej. Nawet mój ojciec dogadał się z Wesley’ami i są teraz dobrymi znajomymi z ojcem Weasley, zdziwiło mnie to kiedy pan i pani Weasley przyszli do naszego domu z kondolencjami w sprawie śmierci mojej matki, jako jedyni tak naprawdę okazali skruchę i  żal gdy inni byli obojętni. Przynieśli nawet specjalną szarlotkę którą Ron się tak chwalił jak byli w szkole, nie żebym słuchał ale potem Crabbe i Goyle zaczęli mi coś gadać że zabrali Wesley’om szarlotkę ich mamy którą przysłała na pociechę kiedy Potter stracił Blacka, wtedy mnie to śmieszyło a teraz doszedłem do wniosku że zachowali się jak dwaj kretyni. Ale wtedy zrobiliby wszystko aby mi się przypodobać. Myślę tak już od jakiś dziesięciu minut a ruda wiewiórka nie odezwała się słowem. Spojrzałem na nią zaciekawiony w jej brązowych oczach dostrzegłem łzy. Jedna wydostała się spod drżącej powieki i spłynęła na jej opalony policzek, nie myśląc wiele NIE CO JA SIĘ BĘDĘ OSZUKIWAŁ  nie myśląc WCALE dotknąłem jej ciepłej twarzy swoją najwyraźniej zimną ręką i starłem łzę kciukiem zobaczyłem na jak jej gładkiej twarzy pojawiają się ciarki.

-Nie becz Weasley. – wyszeptałem , może i  nie było to najlepsze pocieszenie ale stwierdziłem że jestem za dobry jak na obecny dzień,  gdzie tam miesiąc, dobra rok… Ewentualnie wystarczy tej dobroci na następne stulecie, uśmiechnęła się smutno.

-Nie beczę tylko płaczę Malfoy, a to dość spora różnica. –jej usta znalazły się tuż obok mojego lewego ucha (od strony drzwi na dach) szeptała, a jej głos wyrażał tyle emocji – i nie beczała bym gdybym nie miała powodu. Ja nigdy nie płaczę czy beczę. Zmieniłam się od czasów Hogwartu. Wiesz? – przeciągała slaby cały czas szepcząc, co dało niesamowity ponętny efekt, uśmiechnąłem się w duchu właśnie pomyślałem że ta wiewiórka jest ponętna i seksowna , co się ze mną dzieje?

-Czyżby Weasley ?- też przeciągałem sylaby szepcząc, mój głos był grobowy co dało dziwny lecz zaskakujący efekt – jak dla mnie to Ty cały czas jesteś wrażliwa, zgubiona, bez oparcia bo pan Potter Cię zostawił dla twojej najlepszej przyjaciółki… Czy to Cię nie boli? Czy nie kuje? Kiedy widzisz ich całujących się? Kiedy widzisz ich trójkę dzieci? Które każde jest podobne do niej i do niego a nie do Ciebie. Nie boli Cię to? – moje usta były w tym samym miejscu co jej lecz po mojej prawej stronie, szeptałem grobowym tonem z nutką sarkazmu. Od chyliła głowę aby spojrzeć w moje niebiesko stalowe oczy. Jak zwykle bez wyrazu, uczuć czy czegokolwiek, spojrzałem w jej duże brązowe oczęta chciałem dostrzec w nich emocje bo jej twarz była pusta, bez wyrazu w jej oczach niczego się nie dopatrzyłem. Niczego. Złości. Smutku. Nienawiści. Niczego tylko pustkę identyczną jaką wyrażała jej twarz. Zdumiałem się, nigdy nie potrafiła ukrywać uczuć w oczach. Ona robi to tak samo świetnie jak ja i jak jeszcze jedna osoba którą sam nauczyłem tak dobrze chować emocje…. Blaise! Blaise musiał ją tego nauczyć no bo kto inny? Po zerwaniu z Potterem jeszcze w szkole kiedy była na szóstym roku a on na siódmym, nie chodziła długo przygnębiona. Potter poleciał do kujonicy a ona została sama. Ale była przejęta tylko trzy dni, dokładnie wiem ile ponieważ dokuczałem jej z tego powodu, po trzech dniach tak jak by opętał ją duch dobrego samopoczucia, radości i nie przejmowania się niczym stała się właśnie taka. Bez pokazywanych uczuć. Tylko jedynie radość, śmiała się z dokuczliwych żartów, nawet pogratulowała Hermionie związku z Potterem i obydwoje ich uścisnęła znaczy Greanger wyściskała a Pottera po prostu przytuliła z szerokim uśmiechem. Pamiętam ten dzień listopadowy poranek wszyscy siedzieli w Wielkiej Sali jak na skazaniu a ja to już w szczególności umierałem z powodu  mojego kaca po wcześniejszej imprezie Blaise, tylko ona uśmiechnięta zarażała wesołością czego skutkiem było to że stół Gryffindoru zaraz zaczął się śmiać, prowadzić konwersacje i żartować. Obok gryfonów miał stół Ravenclaw który też nagle obudził się do życia, potem  Hufflepuff, nawet kilkoro ślizgonów zaczęło opowiadać przeróżne historie . Patrzyłem na to wszystko obojętnym wzrokiem, gdy nagle Weasley wstała stanęła na ławce i poprosiła o ciszę, cisza zapadła po jakimś czasie. Kiedy już ona zapadła Weasley rozejrzała się z szerokim uśmiechem mówiąc po chwili „ Chciałabym serdecznie pogratulować mojej najlepszej przyjaciółce Hermionie Greanger oraz mojemu przyjacielowi Harry’emu  Potter’owi nowego jak mam nadzieję udanego związku. Gratuluje wam waszej cudownej miłości, jest mi niezmiernie miło że Ty Hermiono wreszcie spotkałaś jak mam nadzieję miłość swojego życia. A więc jeszcze raz serdecznie gratuluję i życzę powodzenia na nowej drodze związku” zeszła z ławki i wyściskała Greanger szepcząc jej coś do ucha aż ta się zarumieniła, potem poszła do Pottera którego też przytuliła i coś mu wyszeptała aż temu spadły okulary, w ślady wiewiórki poszły inne osoby z także innych stołów, które też im gratulowali i ściskali jedynie mój stół siedział na swoich miejscach, zaraz para pajaców od mnie z domu zaczęła parodiować Greanger z Potterem obściskujących się w łazience Jęczącej Marty, przyznam że było to śmieszne zjawisko kiedy rzekomemu panu wybrańcowi spadły okulary z skórek od pomarańczy a rzekoma pani chodząca biblioteka upuściła książki w postaci miski z pączkami kiedy starali się pocałować mając miny srających kotów na pustyni.

-Nie, nie boli – odrzekła stalowym głosem

-Czyżby? Nie wydaje mi się. Jestem pewien że to Cię boli.

-To źle jesteś pewien -wymruczała mi do ucha – iskierka.

-Iskierka? Jaka iskierka?

-Spojrzyj w lewo Malfoy.

Zrobiłem tak. I zobaczyłem iskierkę to znaczy że musimy stąd iść.

-Chodźmy

-Tak chodźmy – zgodziłem się

Wyszliśmy przez drzwi i oślepił nas blask zachodzącego już lekko słońca. Swoją białą dłonią przysłoniłem oczy.  Weasley szła szybkim, zdecydowanym krokiem ciągnąc mnie wciąż zasłaniającego oczy dłonią za prawe ramie.

-Tam są schody – wskazała miejsce po naszej lewej stronie, szedłem już mrużąc oczy, pierwszy raz spojrzałem na rudą miała na sobie czarne okulary które nadawały jej tajemniczości. Doszliśmy do drzwi które otwierały się kodem, nie patrzyłem jaki, drzwi otworzyły się z kliknięciem, weszliśmy drzwi zamknęły się z podobnym kliknięciem, zeszliśmy szybko po schodach prawie po nich biegnąc, zdziwiło mnie jak to możliwe że Weasley chodzi tak szybko w tych wysokich czerwonych szpilkach na oko z 10 cm czy nawet 15cm „Zabiłbym się w takich butach”. Doszliśmy na parter i wyszliśmy od tylniej strony budynku,  przed sobą ujrzałem ruchliwą ulicę Weasley szła w jej kierunku zatrzymała się przy krawężniku a ja za nią zagwizdała na taksówkę zaraz jedna się zatrzymała, wsiadła i zostawiła drzwi otwarte najwyżej oczekiwała że ja też  wsiądę, zrobiłem tak jak oczekiwała. Podała adres i pojechaliśmy wbiliśmy się oczywiście w korek w końcu to godziny szczytu, po jakiejś godzinie stania i powolnego poruszania się na zmianę dojechaliśmy do kamienicy najwyraźniej Weasley. Zbudowana była z czerwonobrązowej cegły i miała trzy pary wielkich ciemnych dębowych drzwi najwyraźniej do klatek. Podziękowała kierowcy, zapłaciła i wysiadła ja też wysiadłem, spojrzała na mnie spode łba  kiedy taksówka odjechała.

-Dziękuję – wycedziła przez zaciśnięte zęby – za to że mnie odwiozłeś.

-Och oczywiście nie ma za co – powiedziałem żartobliwie z nutką  jadu – może zaproponujesz kawkę Weasley?

-Ależ oczywiście Malfoy -  wyszczebiotała słodkim głosikiem – zaraz za rogiem masz „Dziurawy Kocioł”  a za rogiem Kotła masz cukiernię w której sprzedają fantastycznie dobrą kawę – obdarzyła mnie słodziutkim uśmieszkiem.  Zrozumiałem że mnie spławia ale nie dałem się tak łatwo.

-To co? Która klatka?

-O nie, Malfoy… -  spojrzałem na nią chłodno i intensywnie – nie…. – powiedziała już mniej pewnie pod moim intensywnym spojrzeniem – oj dobra… Ale tylko na  kawę! – wywróciła oczami, odwróciła się i poszła w stronę ostatniej klatki ja podążyłem za nią.

***

Dość późno to zamieszczam ale bardzo lubię ten rozdział, ponieważ od niego tak naprawdę się wszystko zaczyna ; ))

Pozdrowienia dla KOCHANEJ Muff <3