Rozdział czternasty: Wspomnienie

13 Lipca 2008 r. Niedziela

Weszłam do Nory jak zwykle było tam ciepło wskazówka z moim imieniem z „Podróży” zmieniła się na „DOM” mama wyłoniła się z kuchni.

-Ginny!

-Mamo! – przytuliła mnie tak mocno że oczy chciały wyjść mi z orbit, puściła mnie i głośno krzyknęła łamiącym się głosem z nadmiaru emocji i łez lejących się po policzkach.

-Bill! Fred! George! Percy! Ron! Artur! Chodźcie tu szybko mamy niespodziewanego gościa!

Zaraz zjawili się wszyscy zawołani, gdy tylko mnie zobaczyli w zielonej  zwiewnej sukience na grube ramiączka, do tego w miętowym sweterku przed łokieć oraz naturalnych sandałkach na koturnach czyniących mnie równą z Ronem <najniższym z moich braci, mający ok. 175 cm ja mam 169 cm> ich miny utworzyły idealne „O” jedynie Ron miał normalny uśmiech na ustach. Miałam na prawej ręce delikatną srebrną bransoletkę z kwiatkami wysadzaną szmaragdami oraz do kompletu naszyjnik i kolczyki. Zielona torebka na srebrnym łańcuszku zwisała z lewego ramienia.

-Ginny – podszedł do mnie Ron i mnie uścisnął – jednak przyszłaś! – puścił mi oczko.

-Jak mogłabym ominąć obiad u mamy? – uśmiechnęłam się szeroko.

-Ginny! – wykrzyknęli razem bliźniacy – Jak my Cię dawno nie widzieliśmy! – wyściskali i wycałowali mnie. Potem podszedł do mnie Percy całując mnie w rękę i lekko przytulając powiedział że się stęsknił.

-Ginny, kochanie. – rzekł tata z łzami w oczach – jak ja Cię dawno słoneczko nie widziałem – przytulił mnie strasznie mocno i wycałował płacząc przy tym. Wreszcie podszedł do mnie Bill.

-Malutka! – zawsze mnie tak nazywał, uśmiechnęłam się szeroko ten do mnie podszedł przytulił podnosząc nad ziemię kilka centymetrów i wycałował mnie. Wszyscy już wrócili do jadalni, nic nie mówiąc że przyjechałam tylko ja dalej z Billem stałam w kuchni.

-Idziemy? – spytał niepewnie

-Idziemy – pokiwałam entuzjastycznie głową. Poszedł do jadalni a ja za nim, był tam straszny hałas zresztą tak jak zawsze, słyszałam śmiech Hermiony, rozmowy bliźniaków oraz członków zakonu, ale i usłyszałam Malfoya i jego ojca. Bill usiadł obok Fleur a ja ukazałam się oczom zebranych. Trzymając w rękach zapakowane ślicznie pączki oparłam się o framugę czekając na reakcje osób którzy mnie nie widzieli aż dziesięć lat, reakcja była już po chwili pierwsza wstała Hermiona,  baaa ona nie wstała ona przewróciła krzesło i podbiegła do mnie wyglądając jak dzikie zwierzę które upatrzyło sobie ofiarę, gdy już mnie dopadła ledwo co zdążyłam podać pączki mamie a ta już mnie ściskała i płakała ze szczęścia, kiedy zostałam wycałowana i wyściskana przez wszystkich w tym także przez ojca Malfoya i poznałam urocze dzieci Hermiony i Harry’ego, Nevilla i Luny. Pociechy od razu mnie polubiły i już po chwili byłam ciocią nr. 1 w gronie innych cioć i wujków. Gdy tylko usiadłam zaczęły się  pytania „Gdzie byłaś?”, „Na ile przyjechałaś, Gin?”, „Gdzie pracujesz?”, „Masz kogoś?” , „Masz dzieci?” i takie inne, odpowiadałam na wszystkie pytania, na pytanie masz kogoś odpowiedziałam „nie” czym lekko zdziwiłam Malfoya, kiedy już zaspokoiłam ciekawość ludzką, gdy już skończyliśmy jeść i każdy zajął się rozmową podeszłam do Hermi i poprosiłam ją aby ze mną poszła na górę do mojego starego pokoju, poszła bez słowa, gdy tylko weszliśmy i zamknęłam drzwi  rzucając zaklęcie wyciszające wykrzyknęłam.

-Spałam z Malfoy’em! – spojrzała na mnie jak na wariatkę.

-Co zrobiłaś?!

-Nic- złapałam ją za rękę i wyciągnęłam  z pokoju, pociągnęłam ją po schodach. Tak naprawdę to nie wiem czemu jej to powiedziałam, niby to moja przyjaciółka… No ale nie ważne. Wciągnęłam ją do salonu, gdzie nie będzie mogła mnie wypytywać ,połowa naszych gości już wyszła została sama rodzina i Malfoy’owie.

-Słuchajcie kochani! – wykrzyczałam ochrypłym głosem – Przywiozłam wam prezenty!

Rozległy się radosne okrzyki dzieciaków, mruczenie dorosłych „że nie trzeba było” uśmiechałam się jak głupia widząc cieszące się dzieci, lekko skrępowanych dorosłych i zimny wzrok Malfoya, po ciele przeszedł mi dreszcz wzdrygnęłam się ledwo zauważalnie. Obok mnie stała Carly i uśmiechała się do mnie słodko odwzajemniłam jej uśmiech, wzięłam dziewczynkę na ręce i poszłyśmy do stołu na którym leżały prezenty.

-Chcesz mi pomóc Carly? – zapytałam z czułością a dziewczynka promiennie się uśmiechnęła. Była naprawdę urocza, małe zgrabniutkie malinowe usteczka, zaróżowione policzki i te śliczne zielone oczy, które teraz się świeciły jak niebo w czystą gwiaździstą noc.

-Tak, ciociu Inny

Uśmiechnęłam się do niej, tak słodko mówiła niektóre słowa, jeszcze z takim dziecięcym seplenieniem, posadziłam dziewczynkę na blacie i kiwnęłam w stronę paczek. Sięgnęła swoją małą rączką po jeden z prezentów, zapakowany w ciemny niebieski wręcz wpadający w czerń, lekko się błyszczący papier. Podała mi paczuszkę i się uśmiechnęła.

-Ten? Na pewno?

-Tak.

Tak więc spojrzałam na paczuszkę do której była dołączona niebieska karteczka, z pięknie napisanym imieniem przyszłego właściciela. Spojrzałam na ludzi przy stole, którzy patrzyli na mnie z niecierpliwością uśmiechnęłam się.

-Fleur… To dla Ciebie.

Od zawsze za nią nie przepadałam, ale od czasu kiedy odwiedziłam Francję i wpadłam do rodzinnego domu Delacour, zmieniłam o niej zdanie. Pamiętam dobrze ten dzień, i także mile go wspominam, tak naprawdę to był przełom mojej znajomości z francuską.

Długie srebrno-blond włosy miała delikatnie zakręcone,  jej ciemnoniebieskie duże oczy były podkreślone, delikatną, brązową, kreską.  Ubrana jak zwykle z wyczuciem i elegancją, cienka, błękitna, satynowa koszula fantastycznie na niej wyglądała, zapina na małe guziki w kształcie różyczek i z rękawem trzy czwarte, ciemno niebieskie, zwężane spodnie oraz jasnoniebieskie balerinki wyglądały świetnie, wstała od stołu i z pięknym uśmiechem podeszła do Gin. Bardzo to wszystkich zdziwiło kiedy to przytuliły się, a ruda nawet odrobinę się nie wykrzywiła.

-Ginny, jak ja cię dawno nie widziałam! – powiedziała całkiem dobrą angielszczyzną, uśmiechnęłam się do niej lekko.

-Ja Ciebie również, Fleur. Proszę to dla Ciebie – rzekłam wyciągając paczuszkę w stronę francuski, wyciągnęła rękę z wahaniem cały czas się uśmiechając.

-Dziękuję, ale nie trzeba było.

-To naprawdę skromny upominek.

-Ach, dziękuję.

Spojrzała na paczuszkę i delikatnie ją rozpakowała, jakby bojąc się że zniszczy piękny papier, z chwilą kiedy otworzyła paczuszkę, zapachniało konwaliami. Oczy Fleur zrobiły się niewiarygodnie wielkie, kiedy zobaczyła co jej podarowałam, uśmiech błądził w kącikach jej ust.

-Co dostałaś, skarbie? – zapytał z czułością Bill. Fleur nie odpowiedziała tylko się uśmiechnęła, ucałowała mnie i podziękowała, wiedziałam że się ucieszy z tego prezentu, kiedy we Francji zobaczyła tą biżuterię od razu się zakochała. Piękna z białego złota wysadzana diamentami, drobny łańcuszek a na nim delikatna zawieszka przedstawiająca serduszko, do tego były kolczyki i drobna bransoletka. Pasowały idealnie do Fleur, lecz nie było jej wtedy pamiętam na to stać.  Carly która widziała co dostała jej ciocia uśmiechnęła się i przyłożyła paluszek do swoich, małych usteczek, w geście milczenia, puściłam małej oczko co wywołało u dziewczynki atak śmiechu. Podała mi teraz średniej wielkości paczkę, zapakowaną w czerwony, matowy papier, na górze miała przyklejoną laskę wanilii czyli ulubiony zapach Hermiony.

-Hermi, chodź tu do mnie.

Moja przyjaciółka wstała, bujne, kasztanowe loki spięła w luźny kok, ubrana w czerwoną koszulkę na krótki rękaw i jeansową spódnicę przed kolano podeszła do mnie.

-Och Ginny… Nie trzeba było.

-Trzeba, trzeba. Muszę Ci jakoś odpłacić te dziesięć lat nie obecności.

-Czyli to forma przekupstwa?

Odezwała się Hermiona i szczerze obydwie się zaczęłyśmy śmiać, po tym jak się uspokoiliśmy i podałam jej paczkę otworzyła ją inaczej niż Fleur która bała się zniszczyć papier, Hermiona po prostu zrobiła to zaklęciem, gdy papier już opadł ukazał jej się zestaw książek o czarodziejach z całego świata, oczywiście napisanych w ojczystych językach, przez co Miona może się nauczyć nowych języków. Myślałam że oczy z orbit wyjdą mojej przyjaciółce, po tym jak już się napatrzyła na swój nowy „skarb” rzuciła się na mnie i zaczęła mi dziękować, po pewnym czasie mi także oczy chciały wyjść z orbit, kiedy już skończyła udała się na swoje miejsce i zaczęła z zapałem czytać jedną z książek.

Carly podała mi następną małą paczuszkę zapakowaną w ozdobny, czarny, błyszczący papier, karteczka również czarna na której widniało pięknym, białym pismem imię Lavender, ówczesnej żony Ronalda. Poprosiłam Lav alby do mnie podeszła, lekko speszona i uśmiechająca się nieśmiało wstała od stołu, Gin zobaczyła że jest ubrana w czarną zwiewną sukienkę i czarne buciki na płaskim obcasiku, włosy miała spięte jak zwykle, czyli w warkocz.

-Proszę, to dla Ciebie. – powiedziałam wręczając jej paczuszkę, lekko skrępowana rozerwała papier i zobaczyła piękną bransoletkę, czarno-czerwoną. Podziękowała, ucałowała Ginny i usiadła obok swojego męża i jedynej córki, Ally.

Carly podała mi następną paczkę a raczej dwie, w takim samym kolorze, a dokładniej pomarańczowym. Nie musiała patrzeć komu ofiarowała te prezenty, ona to wiedziała.

-Fred, George… To coś dla was. Co według mnie wam się przyda.

Puściłam  im oczko, podeszli do mnie jak zwykle się uśmiechając. Rozpakowali prezenty i zobaczyli dwa wielkie kufry, które jak otworzyli rozłożyły się, a raczej podzieliły na sześć małych komódek, siedmiu dużych szuflad i czterech głębokich dziur. W każdym z kufrów znajdowały się magiczne przedmioty, do wytwarzania magicznych rzeczy do sklepu bliźniaków. Oczy świeciły się im niczym galeony.

-Róża mandalińska…. – szepną zafascynowany Fred.

-Kamienne fiskujaki – dodał podobnym głosem George.

Obydwaj zachwycali się, każdym przedmiotem po kolei. Po jakimś czasie wrócili na swoje miejsca po tym jak mnie wyściskali,  wciąż rozmawiając i się zachwycając przedmiotami które były teraz w ich posiadaniu. Katie i Angelina wywróciły oczami, patrząc na swoich mężów.

-No to teraz, która paczuszka myszko? – powiedziałam czule do Carly, która wpatrywała się z fascynacją w fioletowe duże pudło stojące na ziemi, wskazała na nie dłonią.

-Kochanie może później, najpierw rzeczy ze stołu, dobrze?

Niechętnie ale w końcu przystała, podała mi kolejne drobne pudełeczko w pięknej torebeczce. To był prezent dla Angeliny, żony Freda. Poprosiłam ją aby do mnie podeszła, uśmiechnęła się i wstała,  podążając do mnie. Wręczyłam jej drobne pudełko, otworzyła je i zobaczyła srebrną bransoletkę z jakimiś symbolami.

-Śliczna… Ale co to za symbole?

-Symbole te są chińskie, odpędzają złe duchy i czarne moce. Chroniąc tych którzy je noszą.

-Och…Ginny… - powiedziała zachwycona Angelina – Dziękuję.

Uścisnęła mnie delikatnie i odeszła. Carly podała mi kolejne pudełeczko, podobne do tamtego co dostała, Angelina.

-Katie, to dla Ciebie.

Katie wstała nie mogąc się przypatrzeć dokładnie bransoletce Angeliny, która już była na jej nadgarstku. Uśmiechnęła się i odebrała z mojej wyciągniętej dłoni pudełeczko, otworzyła ją a tam była podobna bransoletka lecz z innymi symbolami.

-Dziękuję, ona jest taka sama jak Angeliny?

-Nie ta jest troszeczkę inna, te symbole owszem chronią właściciela, ale mają inne moce. Jej zadaniem jest chronić bliskich i samą właścicielkę noszącą bransoletkę. Kiedy komuś z bliskich osób tobie Katie będzie działa się krzywda, bransoletka stanie się bardzo zimna informując cię o niebezpieczeństwie drugiej osoby.

-Skąd będę wiedziała gdzie ta osoba się znajduje?

- Bransoletka w momencie kiedy staje się zimna, działa podobnie jak świstoklik, jeżeli dotkniesz go z myślą że chcesz się znaleźć przy zagrożonej osobie, zaprowadzi cię tam.

-Och Ginny, to naprawdę wspaniały prezent! Dziękuję

Ucałowała mnie i odeszła na krzesło obok Angeliny, która zaraz zaczęła się zachwycać jej prezentem. Obydwie teraz oglądały swoje bransoletki. Carly podała mi teraz prezent, który wyglądał jak wielgaśny cukierek, zapakowany w błyszczący się papier w dwóch kolorach, złota i czerwieni.

-Ron to dla ciebie! Mam nadzieję że nie będzie cię nic po tym bolało.

Podszedł do niej i rozpakował prezent, jak się okazało były to różne słodycze ze wszystkich krajów w jakich byłam, mój brat naprawdę się ucieszył, wyściskał mnie i wycałował, kolejny już raz i udał się na swoje miejsce, obok swojej żony. Carly podała mi teraz prezent, zapakowany w zielony papier „Prezent dla Pottera”.

-Harry, to dla Ciebie.

Powiedziałam uśmiechając się do niego i wyciągając w jego stronę rękę, musiał tylko wstać. Przyjął prezent i powiedział szczere „dziękuje”, usiadł i go rozpakował. Dostał kolekcję zniczów z całego świata, od najlepszych szukających, oczywiście z ich autografami. Oczy świeciły mu się jak świeczki a buzię miał otwartą, w idealne O. Carly tym czasem wcisnęła mi do dłoni kolejny prezent, dla Billa, podeszłam do mojego brata i się uśmiechnęłam kładąc mu paczkę na kolanach. Podziękował i otworzył, jako że Bill pracował nadal w banku Gringotta, tylko że na lepszym stanowisku, bo na stanowisku dyrektora wykupiła mu wycieczkę z rodziną na Malediwy oraz coś co niekoniecznie chciał wszystkim pokazywać. A szczególnie osobom niepełnoletnim. Podziękował z lekkim rumieńcem na twarzy. Podeszłam do Carly.

-Jaki teraz prezent myszko? Zostało jeszcze osiem, który teraz wybierzesz?

-Ten.

Pokazała na dość spore pudełko z, różowymi ściankami i kwiecistym białym wieczkiem. Prezent dla Victorie.

-Vicky, to dla ciebie.

Jedenastoletnia dziewczynka spojrzała na mnie,  wyrwana z zamyślenia. Uśmiechnęła się, miała olśniewający uśmiech i niczego sobie urodę, którą odziedziczyła po matce. Miała długie, falowane blond włosy i ciemnoniebieskie z łatkami morskiej zieleni oczy. Ubrana była w piękną niebieską sukienkę do połowy uda, przepasaną brązowym paskiem z zamiast klamerką, to kokardką i w niebieskie balerinki. Podeszła do mnie i się uśmiechnęła, ukazując swoje białe niczym śnieg zęby.

-Dziękuję ciociu, nie trzeba było.

-Oj Vicky, mówisz jak stare zrzędy. Trzeba się cieszyć że nie musisz wydawać pieniędzy na prezenty, i je przyjmować z wdzięcznością a nie słowami „Nie trzeba było”. Proszę. – podałam jej pudełko, wszystko mówiłam żartobliwym tonem więc Victorie uznała że żartuję, wzięła podarunek i otworzyła wieko pudełka. Jej oczom ukazała się śliczna blado różowa sukieneczka z elementami koronkowymi. Uśmiechnęła się, ale gdy zobaczyła że dołączona jest do tego karteczka pachnąca różami uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Na karteczce widniał napis, ręcznym, bardzo ładnym pismem:

Droga Victorie!

Ta sukienka jest na wyjatkowa okazje. 

Mam na mysli, randke z Teddym Lupinem. Wiem ze z soba chodzicie i wiem tez ze Teddy bardzo Cie kocha. Uzywaj madrze tej sukienki, poniewaz, to nie jest taka zwykla sukienka. Pomysl nad tym, i naprawde nie zakladaj jej, kiedy nie bedziesz pewna, ze to wlasnie ta wyjatkowa okazja. Sukienka nie bedzie dwa razy tak samo dzialac.

            Ciocia Ginny

Victorie podziękowała uprzejmie i odeszła na swoje miejsce. Wciąż zastanawiając się nad sensem, tego liściku. Carly pokazała mi kolejny prezent, małe drewniane pudełko które było przeznaczone dla syna Fleur i Billa.

-Louis, chodź to dla Ciebie.

Chłopak podszedł do mnie i się nieśmiało uśmiechnął, widział mnie drugi raz w życiu, wiedział że jestem siostrą jego taty, ale dziwnie się czuł. Był młodszy od Victorie o rok, a starszy od Dominique o dwa lata. Miał zmierzwione, nie takie krótkie rude, takie bardziej wpadające w brąz włosy, niebieskie oczy po Billu i olśniewający uśmiech po Fleur., był też bardzo przystojny jak na swój młody wiek. Podałam mu drewniane pudełko, wiedząc że bardzo ładnie rysuje. W tym pudełku było wszystko potrzebne do rysowania, od ołówków po flamastry. Na pudełko był narzucony czar powiększający aby wszystko się zmieniło, na wieku pudełka widniało imię chłopca. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia i co dziwne, przytulił mnie. A on zwykle nie wie jak się w stosunku do mnie zachowywać. Odwzajemniłam jego uścisk i pocałowałam w czoło, pobiegł do mamy i zaczął jej pokazywać co dostał. Następny prezent był do Dominique, dziewczynka była bardzo podobna do małej Gabrielle, swojej cioci i chrzestnej z racji iż to siostra matki, jedyne co różniło Gabrielle od Dominique był uśmiech, uśmiech Dominique był słodki i uroczy, a gdy się uśmiechała pojawiał się jeden malutki dołeczek w policzku, miała rumiane policzki i malinowe usta. Czyli nie przypominała tak bardzo siostry Fleur. Podeszła do mnie ubrana w fioletową, tiulową spódniczkę do połowy ud oraz w bluzeczce idealnie pasującej do jej spódniczki, sweterku i bucikach, włoski miała związane w koński ogon. Podarowałam dziewczynce rzeczy potrzebne do tego aby tańczyć, taniec klasyczny. Wiedziałam że mała od dziecka kochała tańczyć, stawać na palcach po to aby równocześnie dotykać nieba i ziemi. Podziękowała mi i pobiegła do swojego taty pokazując mu co dostała od cioci. Carly podała mi kolejne pudełko, dla Albusa. Było ono długie i smukłe. Gdy chłopiec otworzył je myślałam że rozwali cały dom, takie biło od niego szczęście, Harry podszedł do swojego syna aby zobaczyć co dostał, ujrzał piękną, zrobioną z dębowego drzewa polakierowanego na czarno miotłę. I to nie jakąś tam miotłę, ale najlepszą miotłę następnego roku. Plotki na temat tego że „Gumbas 3462” jest najlepszą miotłą na świecie, rozeszły się szybko. Fakt że ta miotła jest tylko jak na razie w Chinach i nie można jej dostać, tu, w Londynie, powiększyły radochę chłopca. Albus nie potrafił wyrazić słowami tego, jak jest mi wdzięczny. Następny prezent był dla Syriusza, chłopiec interesował się magicznymi zwierzętami, postanowiłam to wykorzystać. Dałam chłopcu prezent, który był tak naprawdę zamaskowaną klatką dla zwierzątka, chłopiec chciał zerwać opakowanie ale mu nie wychodziło, podjął się tego zadania Harry on też nie osiągnął w tym żadnych skutków, później Hermiona która także nic nie wskórała, wszyscy obecni starali się zerwać papier z biednego pudełka za pewnie strasząc biedne zwierzątko, które znajdowało się w zamaskowanej klatce.

-Dobra dosyć! Bo na zawał zejdzie to zwierzę jak je będziecie tak dalej torturować.

Spojrzeli na mnie dziwnie, przepchnęłam się pomiędzy tłumem jaki się zebrał przy paczce, wyciągnęłam swoją różdżkę i cicho wyszeptałam zaklęcie zdejmujące kamuflaż. Naszym oczom ukazała się średniej wielkości klatka, ze wszystkimi możliwymi dodatkami jakie akurat znalazłam w sklepie, a na jednym z pięterek klatki leżało przestraszone zwierzątko, które jak tylko mnie ujrzało, przestało udawać martwe i zaczęło skrobać w drzwiczki klatki. Wszyscy byli zszokowani, ja zaś otworzyłam klatkę i wyjęłam, małą karmelową z brązową łatką na prawym oku fretkę Induzyjską, z pozoru wyglądała jak zwykła fretka, lecz ta była wyjątkowa.

-Ciociu! Dziękuję ta fretka jest świetna!

Wykrzyknął uradowany chłopiec.

-Kochanie, to nie jest zwykła fretka. To fretka Induzyjska. Fretki Induzyjskie są niesamowicie inteligentne, potrafią mówić, niestety tylko w wyjątkowych sytuacjach ukazują swój talent, a jeśli już do kogoś przemówią i to nie będzie „czy mógłbyś mnie zostawić? Ty niewychowany bachorze” to znaczy że cię bardzo polubiła, potrafią też uleczyć swojego właściciela którego muszą bardzo kochać, mogą go wyleczyć poświęcając swoje życie, i nie wiele fretek się na to zdobyło. Fretka może tylko raz oddać życie i to naprawdę ciężko chorej osobie, później ta osoba nie choruje a może ją zabić jedynie zaklęcie niewybaczalne. Każde inne nie działa na tą osobę, fretkę samą w sobie też trudno jest zabić. Posiadają barierę ochronną od wszystkich zaklęć, tej bariery nie da się zburzyć, żadnymi zaklęciami ani klątwami. Niczym. Fretki te mogą jedynie umrzeć na własne życzenie, oddając dla kogoś życie albo po prostu stwierdzając że już się nażyły. Uważaj na nią i dbaj o nią, a nie pozostanie ci dłużna. Pamiętaj jednak że ciężko wzbudzić ich sympatię i nie zdarza się to często, Do mnie samej jedynie się trzy razy odezwała, przedstawiając mi się, prosząc o zmianę wody oraz… - tu urwałam, nie byłam pewna czy chcę mówić dzieciom takie rzeczy – oraz mówiąc mi że mnie polubiła.

Chłopiec patrzył to na mnie, to na zwierzątko w moich rękach, z wzrokiem pełnym ciekawości, strachu, dumy że to on ma tak wspaniałą fretkę oraz ciocię, w końcu się odezwał.

-Dziękuję ciociu, nawet nie wiesz jak się cieszę z tak fantastycznego prezentu.

Chłopiec podszedł do mnie i omijając zwierzątko mnie przytulił.

-To jak ma na imię?

-Spróbuj zapytać jej, sam.

Poradziłam mu, wyciągając rękę z zwierzątkiem w stronę chłopca, wziął delikatnie fretkę która obróciła się w jego rączkach patrząc na mnie z lekkim strachem, przed nową osobą, uśmiechnęłam się do niej i wyszeptałam „to dobry chłopiec, u nikogo nie będzie ci lepiej” fretka powolutku przekręciła się do chłopca szepcząc „trzymam cię, za słowo”. Syriusz uśmiechnął się do niej.

-Hej, jestem Syriusz. Zechciałabyś może mi się przedstawić?

Zapytał grzecznie, fretka milczała, chłopiec patrzył na nią szczęśliwy, lecz z każdą minutą kiedy fretka nie odpowiadała, szczęście w jego oczach przygasało, uśmiechnął się do niej, nadal mu nie odpowiedziała. Wszyscy patrzyli na fretkę z niedowierzaniem że ona może mówić, w końcu Malfoy się odezwał.

-Jesteś pewna Weasley, że ci się nie przesłyszało? Bo wygląda na to że ona nie ma zamiaru się odezwać. Może jakaś mała kontrola u Munga by się przydała, co? – spojrzałam na niego ostro – nie? A to szkoda.

Chłopiec całkiem już zrezygnowany, tym że zwierzątko się nie odezwało, uśmiechnął się do niej smutno, wiedziałam co ona robi. Kiedy chciał coś powiedzieć, rozbrzmiał piękny i delikatny głos, niczym dzwoneczki, taki lekki, spokojny a wręcz kojący i wolny, wprost cudowny.

-Jestem Nox. A ty Draconie Malfoy’u zachowujesz się niegrzecznie, w stosunku do Ginny. Chyba zapomniałeś o manierach, w stosunku do damy.

Wszyscy wpatrywali się w Nox z zdziwieniem, niedowierzaniem i merlin wie jeden czym jeszcze. Nox patrzyła na Malfoya i byłam pewna że piorunuje go wzrokiem, uśmiechnęłam się do zszokowanego blondyna.

-Nadal jesteś przekonany, Malfoy? Że się przesłyszałam?

Nie odpowiedział nic, jego tępy wyraz twarzy mówił wszystko, tymczasem odezwał się Lucjusz, ojciec Dracona.

-Mój syn, chyba zapomniał dzisiaj spakować język i dobre maniery. Bardzo cię Ginewro przepraszam, za mojego syna. Najwyraźniej zapomniał czego, go z matką uczyliśmy – powiedział smutno.

-Nie zapomniałem – warknął wściekły – Wielkie przeprosiny należą się, Ginny, masz rację Nox. Bardzo Cię przepraszam.

-Wiesz…Potrafisz powiedzieć „przepraszam” jak byś mówił „obyś zdechła”. – wszyscy zebrani parsknęli śmiechem, nawet ojciec Dracona – przyjmuję.

Syriusz który wciąż nie wierzył że jego fretka się odezwała patrzył w nią oszołomiony, tępym wzrokiem. Harry podszedł do syna.

-Ja jestem Harry, ojciec Syriusza. Miło cię poznać Nox.

-Ciebie również Harry. A to za pewnie Hermiona. – powiedziała zanim kobieta zdążyła się odezwać, opierając się o swojego męża.

-Skąd to wiesz, Nox? – zapytała przestraszona.

-A no tak! Nie wspomniałam że potrafi patrząc na kogoś, go całkowicie poznać. To też kolejny dar.

-Och… - rozeszło się po zebranych.

-Jeszcze został jeden prezent. Carly, myszko. To dla ciebie.

Wiedziałam że dziewczynka o tym marzy. Zdjęłam ją z blatu stołu i posadziłam na ziemi, sama usiadłam obok a nad nami pochyliła się Hermiona.

-No otwórz kochanie. – powiedziała ponaglając córkę. Dziewczynka powolutku, rozwiązała wstążkę  a papier sam opadł i ukazał naszym oczom zawartość. Był to zamek, i to nie byle jaki zamek. To był Hogwart, duży domek dla lalek które spokojnie się tam mieściły i miały mnóstwo jeszcze miejsca, domek był repliką Hogwartu i także był zaczarowany, schody się ruszały, duchy się pojawiały. Było wszystko, takie jakie jest w Hogwarcie. I do tego miała lalki mnie, Hermionę, Harry’ego, Rona, Bliźniaków i resztę naszej rodziny która była jej bliska. Lalki jak i cały zamek kupiłam w Chorwacji, jesteśmy tam bardzo popularni, tak naprawdę to kupiłam wszystkie dostępne dodatki i lalki. Dziewczynka nie wierzyła własnym oczom. Tak chciała pojechać do Hogwartu, a jej brat zaczynał już w tym roku a za rok Syriusz a ona musi jeszcze długo czekać. Była strasznie zachwycona swoim prezentem. Rzuciła mi się w objęcia i długo mnie nie puszczała, gdy w końcu mnie puściła miała łzy w oczach. Podziękowała mi i mnie wycałowała a potem zajęła się zabawą. Poszłam do swoich rodziców, skoro ich wszystkie dzieci się wyprowadziły mają dzieci i są szczęśliwi moi rodzice też są. Widząc to, co wywołałam swoimi drobnymi podarunkami wzruszyli się, nie myśleli że kiedykolwiek jeszcze ujrzą, tak szczęśliwą rodzinę. Mama się popłakała a tata ją czule obejmował. Wręczyłam mu pudełko w którym znajdowały się bilety na wakacje na Malcie. Mama rozpłakała się jeszcze bardziej, dziękowała mi i całowała mnie, mówiła także że bardzo się za mną stęskniła, tata też mnie przytulał. Poczułam znowu to samo ciepło. Obdarowałam każdego, godzina była późna dochodziła dwudziesta pierwsza ja siedziałam na kanapie i popijałam ciepłą herbatę z miodem, wszyscy się zachwycali tym co dostali, byłam naprawdę szczęśliwa aż do momentu kiedy on obok mnie nie usiadł, uśmiechnął się zniewalająco, myślałam że będzie wredny on tym czasem wymruczał mi  do ucha .

-Ja nic od Ciebie nie dostałem, Weasley – ugryzł mnie delikatnie w ucho, odsuwając swoją twarz widziałam w jego oczach ten zwierzęcy głód, pożądanie i coś jeszcze. Prychnęłam, wtedy podszedł do nas Harry, wstałam a Malfoy za mną, stanął obok mnie i położył swoją dłoń na mojej pupie nawet na niego nie spojrzałam,  ani się nie wydarłam na chciałam zrobić tego przy wszystkich.

-Ginny! – uśmiechnął się szeroko niosąc w ręce kubek z herbatą - wreszcie może uda nam się zamienić kilka zdań!

-Harry! No może wreszcie.

-Co się tam u Ciebie Gin zmieniło?

-Hm… niewiele. Jedynie praca, dom,  podróże, związki tylko tyle. A właśnie gratuluję ślubu z Hermioną – uśmiechnęłam się, chciałam go przytulić ale pamiętałam wciąż o ręce Malfoya.

-Dziękuję  Ginny, dziękuję.

-Harry! – wykrzyczała Hermiona podchodząc do nas, Potter ją objął i pocałował, zapragnęłam aby Malfoy zrobił to samo, ale jak zwykle miałam twarz bez uczuć. Kiedy w końcu się skończyli całować, Hermiona powiedziała że Carly (już moja ulubienica) źle się czuje i muszą wracać, Potter przytaknął. Pocałował mnie w policzek, uścisną rękę Malfoy’owi i poszedł Hermi zrobiła to samo, zanim się aportowali Carly jeszcze zdążyła mi pomachać, Syriusz podziękować a Albus uścisnąć. Teraz już wszyscy zaczęli  wracać, uśmiechałam się i żegnałam się z każdym, kiedy się już wycałowałam i wy-żegnałam  spojrzałam na Malfoya z wyrzutem i złością.

-Zabierz natychmiast rękę  z mojego tyłka – syknęłam a  ten się bezczelnie uśmiechnął.

-A co jeśli nie zabiorę?

-Wtedy dostaniesz sierpowego w twarz i kolanko w krok.

-Przynajmniej wiem co mi zrobisz i mogę się przed tym uchronić – puścił mi oczko, a ja zrobiłam tak jak mówiłam zasłonił krok to uderzyłam go w twarz z prawego a potem kolankiem w krok, zaskomlał i osunął się na kanapę. Poprawiłam swój koński ogon i odeszłam do bliźniaków którzy już szli, pocałowali mnie i pożegnali tak samo Angelina i Katie. Pożegnałam się ze wszystkimi, tylko Bill i Fleur zostali, wraz z dziećmi twierdząc że jest za późno aby wracać, rodzice zgodzili się wiedząc że będą mieli towarzystwo. Po prosili także mnie, abym została, zgodziłam się, ku mojemu zdumieniu i wprost niedowierzaniu, dowiedziałam się że Malfoy’owie też tu nocują,  nie mogłam przecież mówiąc iż się o tym dowiedziałam powiedzieć że w takim razie tutaj nie śpię. Kiwnęłam  obojętnie głową i pomogłam mamie zmywać, kiedy skończyłyśmy poszłam do salonu, a tam zastałam Lucjusza w samej swojej zimnej osobowości, na mój widok uśmiechnął się.

-Ginewro , miło mi  Cię widzieć.

-Mi pana również – odwzajemniłam uśmiech

-Przepraszam Cię jeszcze raz za mojego syna.

-To nie pan powinien przepraszać, ale Malf…Znaczy Dracon.

-Dobrze wiem, jak się do siebie zwracacie. Jesteście już dorośli, nie możecie się zachowywać jak dzieci.

-To nie takie proste, panie Malfoy.

-Ach…- westchnął głośno - Draco dobrze wybrał…

-Słucham?

-Powiedziałem że Dracon dobrze wybrał, wybierając tak wspaniałą kobietę.

-Na pewno tak. – odpowiedziałam nie wiedząc o kim mówił, byłam zdziwiona nagle tą zmianą tematu. Jestem pewna że to jemu by się przydała jakaś kontrola w Mungu, a nie mi.

-Na pewno. Draco stracił dla niej głowę.

-Skąd pan to wie? – zapytałam z czystej ciekawości.

-Znam mojego syna, pomimo że na pierwszy rzut oka nic nie widać, wiem że się powoli zakochuje.

-Dobrze musi  pan znać syna, skoro nikt nie zauważył…

-Tak wiem, nawet przyszła jego mam nadzieję, małżonka tego  nie zauważyła.

-Dziwne… - rzekłam i się nieśmiało uśmiechnęłam – to ja już pójdę do swojego pokoju.

-Ach ależ oczywiście. Dobranoc Ginewro.

-Dobranoc panie Malfoy. – powiedziałam i poszłam do schodów, ucałowałam rodziców i poszłam wyżej na II piętro do siebie do pokoju. Gdy weszłam światło było zapalone, tak samo jak cztery świeczki na parapecie, powitały mnie te same plakaty, meble i firanki jakie zostawiłam po odbudowaniu Nory . Na łóżku leżała świeża pościel położyłam swoje rzeczy, rozebrałam się z sukienki i sweterka,  zostałam jedynie w miętowym staniku z koronką i podobnych majtkach oraz naszyjniku i kolczykach. Wyjęłam z torebki krótkie niebieskie spodenki oraz szarą koszulkę, o dwa rozmiary za dużą z jakimś nadrukiem, położyłam „piżamę” na łóżku i bez niej poszłam do łazienki obok, szybko magią napełniłam wannę  gorącą wodą w kolorze fioletowym z lawendowymi płatkami unoszącymi się na wodzie, zapaliłam dwie świeczki o delikatnym zapachu i zgasiłam światło wyczarowałam butelkę ognistej i weszłam do wanny. Relaksująca kąpiel z alkoholem (co prawda miałam ochotę na martini ale ognista też może być) zdecydowanie była mi potrzebna, dobrze że na łazienkę jest założone zaklęcie wyciszające pomyślałam. Podczas kąpieli rozmyślałam nad sprawą mną i Malfoya, nad jego ojcem, nad Simonem… A  nawet nad Harrym. Dwudziestego o osiemnastej wylatuję do Turcji i za pewnie nie będzie mnie dobre kilka miesięcy. Dopiero się jutro dowiem  co się dokładnie stało z Bellem, wypiłam już pół butelki czując się świetnie „Mam mocną głowę” pomyślałam… To się zgadza nigdy  nie było mnie łatwo upić, a teraz nie upiję się tym  bardziej mając świadomość że Malfoy jest gdzieś w domu, w którymś z pokoi. Wypiłam butelkę do końca i dopiero wyszłam, lekko mi się w głowie zakręciło ale to pewnie dla tego że siedziałam w wannie godzinę i nagle wstałam, otuliłam się puchowym beżowym ręcznikiem, lecz zanim to zrobiłam zdjęłam z swojej lewej piersi płatek lawendy, rozejrzałam się po łazience i stwierdziłam że nie zabrałam niczego, więc pośpiesznie zgasiłam świeczki i poszłam do pokoju, godzina była dwudziesta trzecia rodzice spali już smacznie na ostatnim piętrze, tak samo jak Lucjusz, ciekawe jedynie gdzie Malfoy miał pokój… weszłam do pokoju zamykając drzwi światło było zgaszone jedynie delikatny blask świeczek oświecał pokój, nacisnęłam pstryczek i  się zapaliło a moim oczom ukazał się Malfoy, siedzący na moim łóżku bawiący się moimi koronkowymi stringami, z wrażenia upuściłam ręcznik, który zjechał do połowy mojego brzucha,  złapałam go  i natychmiast się nim szczelnie opatuliłam nie umknęło to uwadze Malfoya uśmiechnął się, odłożył  moje koronkowe stringi na bok, wstał i podszedł do mnie, patrzyłam z strachem na niego czekając na to co miało się wydarzyć. Brutalnie popchnął mnie na  ścianę, chciałam mu za to przywalić lecz nie zdążyłam, bo wpił się w moje wargi, pocałunek był szorstki i szybki sprawdzający co zrobię kiedy oderwał się od mnie spojrzał na mnie z pożądaniem i wymruczał do ucha.

-Przyszedłem po swój prezent.

Nawet nie dał mi odpowiedzieć, po prostu podniósł mnie tak że oplotłam go nogami w pasie i zaczął namiętnie całować, cały czas przypierając mnie do ściany,  kiedy skończył mnie całować za chwilę z powrotem zaczynał tak  jakby mnie nie wiadomo ile nie widział, w końcu złapałam go za głowę i nasz szybki  pocałunek zmienił się w bardzo czuły i długi, obydwoje oddychaliśmy przez nosy przez co mogliśmy się dłużej całować, oderwał mnie od ściany i poszedł w kierunku łóżka nie przestając się ze mną całować, usiadł na  łóżku a ja siedziałam na nim czule go całując rozpięłam  guziki od jego ciemnej koszuli, zdjęłam ją jednym silnym pociągnięciem, jego zimne dłonie błądziły po moich rozgrzanych plecach,  oderwałam się od niego a on na mnie patrzył  zawiedziony , spojrzałam na jego nagi tors „Jest wspaniały” pomyślałam i wpiłam się w jego wargi z całą siłą i namiętnością, wydawałoby się że jego język studiował mój, moje ciche  pojękiwania sprawiły że całowaliśmy się jeszcze bardziej namiętnie, ręcznik o  którym zapomniałam dawno już zleciał do moich bioder odsłaniając  moje piersi w świetle świec (światło lamp wyłączyłam  przez przypadek głową) popchnęłam go, tak że się położył, wciąż na nim siedząc i mocno go całując, on poddał się  potulnie jak baranek zdjął spodnie i rzucił je gdzieś gdzie merlin wie, przekręcił się, kładąc się na mnie, tak że jedynie ramiona podtrzymywały ciężar jego ciała, nogę miał pomiędzy moimi i delikatnie całując mnie po szyi zdjął ze  mnie ręcznik rzucając  go gdzieś, potem już tylko pamiętam że zatraciliśmy się w wspólnej przyjemności.

Do tej pory jak o  tym myślę przechodzą mnie ciarki po plecach,  takie że aż od chciało mi się jeść śniadanie, dotknęłam wspominając tamtą noc swoje usta, zamknęłam oczy i ukazała mi się scena jak mnie całował… Otworzyłam oczy i odsunęłam od siebie z obrzydzeniem miskę z płatkami, wstałam od stołu w kuchni i poszłam do garderoby w swoim pokoju, dzisiaj wyjątkowo padało ale i tak było gorąco  i wilgotno „Fantastyczna pogoda dla moich włosów” pomyślałam i pokręciłam  głową, stwierdziłam że ubiorę się w szmaragdową sukienkę i przewiążę ją czarnym paskiem  z ćwiekami, do tego czarne sandałki i czarna torebka. Biżuteria oczywiście srebrna, związałam włosy w luźny kok kilka pasem już mi wyszło z upiętych świeżo włosów  zabrałam kluczyki do samochodu z blatu stołu i wyszłam zamykając drzwi. Pojechałam do kancelarii, godzina dochodziła dziewiąta trzydzieści   kiedy Bell był w więzieniu i tylko czekać aż będzie miał wyrok byłam spokojna, dobrze że sąd wreszcie zauważył że  on nie jest normalnym człowiekiem. Dzień minął mi szybko, teraz muszę jechać do domu i się przebrać na spotkanie z Malfoy’em. Pojechałam do domu wykąpałam się i założyłam białą sukienkę na grube ramiączka kloszowaną od tali w dół do tego różowo blade balerinki i takiego samego koloru torebka. Tak ubrana wyjechałam  na  spotkanie z Malfoy’em.  Tak jak się spodziewałam  skończyło się w łóżku u Malfoya w domu. Leżeliśmy tak okryci białą kołdrą, a on palił papierosa ja myślałam co mam mu powiedzieć. Postanowiłam że prosto z mostu mu powiem.

-Dwudziestego wylatuję do Turcji.

-Wiem – powiedział zachrypniętym głosem.

-I na pewno długo mnie nie będzie.

-Wiem.

-Chcesz o czymś pogadać?

-Nie.

-To… ja, już się zbiorę i pójdę. – wstałam z łóżka nie przejmując się swoją nagością i  poszłam się ubrać, nie widziałam miny Malfoya który walczył ze sobą aby mnie poprosić o zostanie. Jednak nic nie powiedział. Ubrałam się i wyszłam nawet się z nim nie żegnając.

****

Jak za pewnie zauważyliście, zmieniłam wygląd bloga. Teraz jest lepszy i dodałam kilka nowych zakładek, które polecam abyście odwiedzili!

Szczególnie zakładkę beta. A no i oczywiście bardzo proszę o komentowanie, czy jakikolwiek ma sens pisanie tego dalej ;P