Rozdział osiemnasty: Ona jest chyba zadowolona...

Hej!

Wyjątkowo piszę coś od siebie na górze, a nie tak jak zwykle, na dole. Otóż to jest ten rozdział w którym dowiecie się, co się dzieje na pokładzie samolotu Ginny. Rozdział po raz pierwszy dedykuję Pawłowi, ponieważ chciał mnie ukatrupić za trzymanie w niepewności. Miło mi także że zadajecie pytania dotyczące bloga na asku :))

Tak więc bez dłuższego przedłużania, o to i rozdział! 

*HERMIONA - GIN JUŻ WYLECIAŁA* 20 LIPCA 2008 ROK.

Siedzę w domu u Lavender, pijemy herbatę w ciepłym salonie, w tle grają wiadomości.

-Znowu wyleciała, była w Londynie dziewięć dni i znów wyleciała do tej cholernej pracy.

-Wiem Hermiono, mnie też to denerwuje. W ogóle nie można się nią nacieszyć bo zaraz znika. - Lavender jako jedyna mnie rozumiała, odkąd wyszła za Ronalda jej kontakty z Ginny się znacznie polepszyły i traktuje ją zresztą tak jak ja, jak młodszą siostrę.

-Ona jest chyba zadowolona z tego powodu...

-Z jakiego Hermi?

-Z tego że lata po świecie, ma dobrą pracę i może mieszkać wszędzie, że jest szanowanym adwokatem... Z tego całego jej życia.

-Na pewno jest szczęśliwa z tych powodów, lecz jestem prawie pewna na sto procent że nie jest zadowolona że nie ma przy sobie rodziny.

-Niby tak, ale sama zaczynam w to wątpić...

-Nie mów tak! Ginny nas wszystkich kocha i życie by za nas oddała!

-Wiem Lav... - pomimo iż Lavender krzyczała słyszałam w jej głosie smutek i rozgoryczenie podobnie jak i w moim głosie było słychać to samo - Ale jest mi tak trudno - łza spłynęła po moim policzku a głos się złamał - nie wytrzymuję już tej naszej rozłąki... Przyleciała po dziesięciu latach na dziewięć dni z czego widziałam się z nią jakieś dwa razy?

-Ja się z nią widziałam tylko na obiedzie u mamy... - głos Lav też się załamał i zaczęła ze mną płakać, siedziałyśmy w ciszy, popłakując sobie gdy naszą uwagę przykuł komunikat w wiadomościach.

-Uwaga! Pilne! Wiadomości z ostatniej chwili! Jeden z pasażerów samolotu lecącego z Londynu do Turcji okazał się TERRORYSTĄ, wymachuje bronią i grozi że wszystkich pozabija jak policja nie da mu kilkunastu tysięcy dolarów, na pokładzie samolotu jest na szczęście psycholog, który już pertraktuje z terrorystą puki co ten jest nie ugięty, nie wziął żadnych zakładników. Będziemy państwa informować na bieżąco, listę pasażerów podamy za godzinę kiedy policja nam je udostępni, proszę śledzić uważnie nasz program. A teraz mała kózka która...

Nie słuchałam dalej, to co usłyszałam mocno mną wstrząsnęło, Gin wyleciała planowo czyli pół godziny temu do Turcji... Z Londynu, spojrzałam na Lav która miała minę przestraszonego dziecka, spojrzała na mnie z łzami w oczach.

-A-a-a-a jeżeli tam-tym s-samolotem leci G-Ginn-n-n-yyy? - wyszlochała, spojrzałam na nią przestraszona.

-Nie wiem! Musimy czekać tą cholerną godzinę, podczas której albo Gin spokojnie będzie sobie leciała ewentualnie może zostać zakładni-i-czką... - płakałam już rzewnymi łzami i szlochałam identycznie, jak i moja przyjaciółka.

-Za-za-zadzwońmy do jej se-se-sekretarkiiii - powiedziała podając mi telefon stacjonarny, postarałam się uspokoić, drżącymi, skostniałymi palcami wystukałam numer *cisza* sygnał, jeden, drugi, trzeci, piąty nic, kiedy chciałam się rozłączyć odezwał się głos Margaret.

 -Dzień dobry, z tej strony Margaret White sekretarka panny Ginevry Weasley, w czym mogę pomóc?

-Dzień dobry, jestem Hermiona Potter, przyjaciółka Ginny.

-Ach tak, pani Potter. W czym mogę pomóc?

-Chciałam się zapytać czy tym lotem co jest o nim mowa w telewizji leci Ginny?

-Hm... Nie wiem o jakim samolocie mówią proszę pani, jak tylko się dowiem jaki to numer samolotu to sprawdzę którym leci panna Weasley, dobrze?

-Dobrze, czyli mam do pani zadzwonić?

-Nie, nie trzeba. Ja skontaktuję się z panią... Mam dzwonić na ten numer?

-Tak, było by miło, dziękuję.

-Do usłyszenia.

-Do usłyszenia.

Rozłączyłam się i trzęsłam się cała, Lav podobnie, spojrzała na mnie zapłakana a ja smutno się uśmiechnęłam.

-I co? Jest na pokładzie tego samolotu czy nie jest?

-Nie wie...

-Jak to nie wie?!

-Muszą podać numer samolotu, jak go podadzą to się dowiem.

-Czyli co?! Mamy bezczynnie siedzieć i czekać na telefon od tej sekretarki?!

-Na to wygląda, pojadę po dzieciaki i przyjadę do Ciebie. Zadzwoń do Rona i spytaj czy wie, ale niech broń boże nie dzwoni do swojej mamy i taty nie potrzebnie by się tylko zamartwiali.

-Dobrze, powiem mu to i powiem też żeby zadzwonił do braci żeby też wiedzieli, to wszyscy możemy być razem siedząc u nas w domu.

-Dobry pomysł, lecę po dzieciaki.

Powiedziała Hermiona i wyszła, Lavender zaś zadzwoniła do swojego męża dokładnie śledząc wiadomości podawane w telewizji.  Po dwudziestu minutach wpadła zasapana Hermiona z Carly, Syriuszem i Albusem rozebrała dzieciaki z bluz i sweterków „Pewnie będą wracać w nocy” pomyślała Lavender.

-I jak? Powiedzieli coś? – zapytała zdejmując z Carly ciemnoniebieski sweterek, dziewczynka uśmiechnęła się do Lavender szeroko, długie brązowe włoski lekko falujące sięgały jej łopatek, ubrana była w szare legginsy, tunikę na trzy czwarte rękawa z Puccą i do tego trampki, wyglądała uroczo uśmiechając się jak aniołek podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła, podniosłam ją i tak stałyśmy się przytulając, ja wciąż rozmawiając z Hermioną, Carly bawiąc się moimi włosami.

-Dzwoniłaś do Rona? – spytała Hermiona zdejmując właśnie ostatniego buta przechylając się bliżej podłogi, spojrzała na mnie a ja kiwnęłam jedynie głową bo Carly wkładała mi włosy do oczu i buzi.

-Co powiedział? Carly! Uspokój się, mamusia stara się rozmawiać z Ciocią Lav – jej córka grzecznie posłuchała i poprosiła ciocię aby ją odstawiła na ziemię, spełniła jej prośbę i pobiegła w stronę schodów żeby wejść na górę, do pokoju jej córki, gdzie za pewnie znajdują się także jej bracia, w  krótce zniknęła nam z oczu i zostałyśmy same, poszłyśmy do kuchni i zaparzyłyśmy sobie kawę siedząc przy stoliku rozmawiając.

-Nic szczególnego, nie powiedział, jedynie że wie i postara się jak najszybciej wrócić do domu, już zadzwonił do Freda i George, Billa i Percy’ego będą tu za jakąś godzinę.

-To dobrze, mówili coś w wiadomościach? A dzwonił do Harry’ego?

-Nie wiem, nic o Harrym nie mówił… Nie mówili nic cały czas te same informacje nic ciekawego. – rozległy się dwa dźwięki pierwszy to był dzwonek stacjonarnego a drugi to pukanie do drzwi.

-Ja pójdę odebrać telefon, Ty Lav idź do drzwi.

-Ok.

Poszłam do telefonu i go odebrałam.

-Halo?

-Dzień dobry, tu Margaret White.

-Ach tak. I wie pani coś na temat Ginny?

-Tak wiem. Niestety ale pani przyjaciółka, a moja szefowa leci tym samolotem… Wszyscy w naszej kancelarii wyczekują komunikatów na temat samolotu. Będę panią informować na bieżąco. Dobrze?

-Dobrze. – to co powiedziała Margaret odbijało mi się echem po głowie, jak w jakimś transie poszłam do kuchni i drżącą dłonią wzięłam kubek. Słyszałam głos Lavender mówiący aby osoby które przyszły weszły do domu, później słyszałam głoś bliźniaków i ich żon a potem już nic, siedziałam tak oszołomiona gdy zaczęły spływać mi po twarzy łzy, szlochałam i szlochałam do puki wszyscy nie przyszli do kuchni .

-I kto Hermi dzwonił? – spytała Lav wchodząc do kuchni niosąc potrawę którą za pewnie przygotowała Katie. Miała głos rozradowany lekko przy smucony lecz gdy tylko zobaczyła moją minę zapytała z przerażeniem – Hermiono! Kto dzwonił?!

-Margaret, sekretarka Ginny – wszyscy zebrali się w kuchni czekając w napięciu co powiem. – Ginny leci tym samolotem.

Usłyszałam brzęk rozbijającego się szkła o podłogę, masowe wciągnięcia powietrza i szlochanie Angeliny, Katie oraz Lav.

-Ja-jak to? – jąkając zapytała się Angie.

-Normalnie… SIEDZI NA TYM PIEPRZONYM  POKŁADZIE TEGO JEBANEGO SAMOLOTU!- wykrzyknęła Hermiona tracąc nad sobą kontrolę, nie przejmując się tym że Carly, Albus i Syriusz mogą to słyszeć, rozpłakała się i wyciągnęła komórkę wszyscy stali w milczeniu, Lav jako pierwsza się odezwała.

-Do kogo dzwonisz Hermiono?

-Do Harry’ego i Rona aby natychmiast tu przyjechali – odpowiedziała już spokojniej. Dodzwoniła się do nich i już po dwudziestu minutach byli u nich siedząc z nimi wszystkimi zamartwiającymi się o Gin słuchając wiadomości, nic na razie nowego nie mówili, już mieli wychodzić aby oglądać wiadomości w swoich domach gdy rozległ się komunikat: „W skład pasażerów lotu 42542 wchodzą :  Marley Thomson – psycholog , Boby Rey – lekarz, chirurg, Steward Holmie - pisarz, Melanie Black – dyrektor banku, Linda Black – urzędniczka, Dany Potter – dyrektor kliniki lekarskiej oraz Ginevra Weasley – prawnik, adwokat. – na to ostatnie imię i nazwisko zamarli lecz słuchali dalej bardzo uważnie – napastnik wciąż rozmawia z psychologiem obecnym na pokładzie samolotu, nadal bez skutku, dyrektor okręgowego banku już załatwia przelew na konto bankowe żony napastnika który jak wyjawił psychologowi, ich córeczka jest chora na raka serca i potrzebna jest operacja na którą niestety nie stać naszego napastnika, kluczową rolę odgrywa tutaj pani adwokat którą nasz napastnik poprosił aby go broniła, napastnik bez żadnych gróźb czy biorąc zakładników poprosił panią Weasley aby zgodziła się go bronić w sądzie, ta nie odmówiła czym załagodziła sytuację. Będziemy państwa informować na bieżąco a teraz posłuchajmy Richarda Morela dyrektora policji który zajmuje się tą sprawą.

Nikt dalej już nie słuchał, patrzyliśmy jedynie po sobie gdy nagle do Hermiony przybiegła Carly ze łzami w oczach.

-Co się stało kochanie? – zapytała czule Hermiona

-Boje się o cioce Inny.

-Nie bój się skarbie, Cioci nic nie jest.

-Naprawdę?

-Naprawdę, leć do swoich braci i powiedz że zaraz będzie kolacja.

-Dobze

Nim się obejrzeliśmy Carly biegła już po schodach swoimi krótkimi nóżkami tupała dość cicho jak na pięciolatkę. Starała się uspokoić, a Harry ją głaskał po ramieniu, gdy ta nagle wstała.

-Nie mogę tak bezczynnie siedzieć!

Wykrzyczała jak nigdy, zawsze opanowana a teraz nią miota jakby jakiś szatan.

-Hermiono…

Zaczął spokojnie Harry.

-Nie żadne Hermiono, taka prawda. Ron to twoja siostra, wasza też – powiedziała pokazując na resztę rudzielców – Lavender twoja przyjaciółka, Harry twoja też. A wy siedzicie tak bezczynnie nic nie robiąc, nie przejmujecie się tym że grozi jej niebezpieczeństwo?  Nie boicie się o nią?

Rozejrzała się po zgromadzonych w kuchni osobach i prychnęła.

-No tak, najchętniej to czekalibyście na to aż wszystko samo się rozwiąże. Nie mogę dłużej tak siedzieć wychodzę, i biorę kluczyki od auta. Banda tchórzy. – powiedziała wkraczając do salonu, wszyscy pobiegli za nią.

-Hermiono! – rozległ się głos ze wszystkich gardeł.

-Wychodzę, Harry zajmij się dziećmi.

Wyszła i trzasnęła drzwiami, staliśmy ogłupieni i oszołomieni jak jakieś figury woskowe.

-I co teraz zrobimy?

Odezwała się cicho Lav którą Ron czule przytulał, Harry i bliźniacy spojrzeli na nich, za to Charlie się odezwał.

-Nic, możemy jedynie czekać. Hermiona jest rozsądna, trzeba teraz zająć się dziećmi i czekać aż wróci.

Przytaknęliśmy.